معاصرسازي الگوي مسكن بومي اصفهان بر پايۀ تحليل روابط غيرشكلي پلان، نمونۀ موردي: خانۀ جنگجويان

معماري بومي به‌عنوان يكي از مهم‌ترين «اشكال سازمان‌دهي اجتماعي فضا» كه فهم آن از طريق درك پيوند ميان كالبد معماري و زندگي و فرهنگ جاري در آن ممكن مي‌شود، بخشي از پيوستگي فرهنگي‌تاريخي معماري ايراني را تشكيل مي‌دهد كه شناخت و بازيابي الگوهاي رايج آن مي‌تواند نقش مؤثري در پيشبرد تلاش معمار معاصر در حفظ هويت و اصالت فرهنگي در عين كارآمدي فضا و خلق ميراث باارزش براي نسل‌هاي آينده ايفا نمايد؛ همچنين معياري در تشخيص ايراني و غيرايراني بودن الگوهاي معماري نيز فراهم مي‌آورد. در اين راه تأكيد مي‌گردد اين نگاه به‌معني بازتوليد الگوها و فضاهايي نيست كه در روزگار معاصر از آن‌ها عبور شده است بلكه بيشتر به‌معني فهميدن نحوۀ ارتباط معماري با انسان و محيط پيرامونش و توسعۀ آن به فضاي معاصر است. اين پژوهش به روش توصيفي‌تحليلي با راهبرد نمونۀ موردي و بهره گرفتن از افزونۀ اسپيس سينتكس سعي دارد ضمن تشريح روابط رياضي حاكم بر فضا در مفاهيمي چون عمق فضايي، ارزش كنترل، ارزش انتخاب، يكپارچگي و انتروپي، با ارزيابي و تحليل رابطه بين همنشيني فضاها به كشف مفاهيمي كه از معماري گذشته مي‌تواند در معماري امروز نقش ايفا نمايد، بپردازد. همچنين با مبنا قرار دادن ارزش‌هاي مورد اشاره و حفظ موقعيت و روابط ميان فضاهاي مختلف در گراف، يك الگو را به زبان معاصر بيان نمايد. نتايج به‌دست‌آمده حاكي از آن است كه اگرچه تفاوت ساختاري بين معماري گذشته و معماري معاصر در ضوابط توده‌گذاري وجود دارد، مي‌توان با استفاده از مفصل‌هاي ارتباطي و فضاهاي بينابيني، پيكره‌بندي فضايي يك الگو را به فضاي معماري معاصر تسرّي داد و  امكان تداوم هويت معماري گذشته در معماري معاصر را فراهم آورد.