برآورد نياز آبي چند گونه درختچه اي در فضاي سبز شهر شيراز با استفاده از ضريب منظر

امروزه اهميت آب در حفظ حيات بويژه در مناطق خشك و نيمه خشك بر كسي پوشيده نيست و انسان بدنبال پيدا كردن راه هاي جديد تامين آب و راههاي با بهره وري بيشتر در مصرف آب مي باشد. در امر مديريت فضاي سبز شهري، شناخت گونه ي گياهي و ميكرو افليمي كه گونه در آن قرار دارد جهت تعيين ميزان تعرق گياه و براورد آب مصرفي مهم است. تكنيك هاي مختلفي جهت تعيين تبخير و تعرق وجود دارد كه شامل استفاده از فرمول هاي تجربي، لايسيمتر ها، سنجش از دور و روشهاي ماهوارهاي، ‌فن آوري هاي خرد اقليمي و روش هاي استفاده از ضريب تعريق گياهي است. اين تحقيق در فروردين ماه 1394 آغاز و تا اواسط شهريور ماه سال 1394 انجام و پايان پذيرفت. مطالعات بر روي سه گونه ي برگ بو، رزماري، و خرزهره واقع در پاركها و بلوارهاي هر 9 منطقه شهرداري شيراز انجام شد. با استفاده از داده هاي ايستگاه سينوپتيك شيراز و روش استاندارد پنمن- مانتيس- فائو، ميزان تبخير و تعرق گياه مرجع محاسبه شد و سپس ضريب منظر (فضاي سبز) براساس روش كاليفرنيا براي محاسبه ميزان تبخير و تعرق گياه مورد نظر تعيين شد. اين ضريب عامل كليدي در تخمين نياز آبي فضاي سبز است. بيشترين ميزان تبخير و تعرق مرجع به ترتيب مربوط به ماه هاي مرداد و تير بوده و كمترين آن مربوط به ماه هاي بهمن و دي مي باشد. نتايج همخواني زيادي بين منحني تغييرات تبخير و تعرق مرجع و نياز آبي سه گونهي گياهي مذكور نشان مي دهد. بيشترين بيشترين نياز آبي بين خرداد تا مهرماه وجود دارد. جهت مرتفع شدن بخش اعظمي از كمبود منابع آبي ذكرشده روش هايي نظير بازچرخاني و استفاده مجدد از آبهاي برگشتي، استفاده از منابع آب نامتعارف (فاضلاب، گنداب، آب خاكستري و غيره) و آبهاي سطحي و رواناب ها به عنوان راهكار پيشنهاد مي شود.