بررسي فعاليت عضلات مركزي در پلانك با و بدون تكيه بر اندام فوقاني در درجات مختلف بدن

استفاده از اندام فوقاني در تمرينات رايج پلانك، عامل محدود كننده‌اي در هدف قرار دادن عضلات مركزي است. هدف از مطالعه حاضر بررسي فعاليت عضلات مركزي در پلانك با و بدون تكيه بر اندام فوقاني در درجات مختلف بدن بود. 21 مرد سالم غير ورزشكار در رده سني 20 تا 30 سال در اين مطالعه شركت كردند. آزمودني‌ها پلانك را در دو حالت با تكيه بر اندام فوقاني (توسط ابزار تعليقي TRX) و بدون تكيه بر اندام فوقاني (توسط ابزار محقق ساخته) در درجات 20، 40، 60 و 80 درجه بدن اجرا نمودند. هر هشت تمرين به مدت 5 ثانيه و با 2 تكرار انجام شد. فعاليت عضلات راست شكمي، مايل خارجي، مالتي فيدوس، راست كننده ستون فقرات كمري و راست راني اندازه‌گيري و مقايسه شد. آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر جهت تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده شد. نتايج مقايسه فعاليت عضلات مركزي بين دو پوزيشن پلانك با و بدون تكيه بر اندام فوقاني در درجات مختلف بدن تفاوت معناداري را نشان نداد (821/0=P). تغير زاويه بدن (درجات 20، 40، 60 و 80) در حركت پلانك در هر دو حالت با تكيه بر اندام فوقاني و بدون تكيه بر اندام فوقاني، تفاوت معناداري را در فعاليت عضلات مركزي نشان داد (P≤0.05). عدم استفاده از اندام فوقاني در تمرينات پلانك تغييري در فعاليت عضلات مركزي ايجاد نمي‌كند و همچنين با افزايش تدريجي زاويه بدن، سطح فعاليت آنها افزايش مي‌يابد.