تعادل بخشي شبكه شهري همكار در نظام فضايي ناحيه با تأكيد بر نقش شهرهاي كوچك بر اساس روش‌هاي تحليل تصميم گيري چند معياره (مطالعه موردي: شهرستان كرمانشاه)

شهرهاي كوچك در كشورهاي درحال ‌توسعه يكي از ضعيف‌ترين حلقه‌هاي توسعه‌ي ناحيه‌اي محسوب مي‌شوند. چنانچه توسعه‌اي بخواهد ابزاري براي پايداري نواحي محسوب شود، به‌ناچار براي حفظ زنجيره‌ي توسعه‌ي نواحي، منطقي است كه به ضعيف‌ترين حلقه‌ها توجه بيشتري كند. در ايران و ازجمله شهرستان كرمانشاه به‌عنوان يك ناحيه‌ي سياسي و طبيعي نيز شهرهاي كوچك داراي جايگاه بسيار ضعيفي در قياس با شهرهاي بزرگ هستند. كانون توجه برنامه‌ريزي‌هاي توسعه‌ي اقتصادي، اجتماعي و فضايي شهرهاي بزرگ بوده است. اين توجه ويژه در پرتو نظريات رشد اقتصادي نظير قطب رشد تاكنون معطوف به شهرهاي بزرگ بوده است. در اين راستا، پژوهش حاضر با روش توصيفي – تحليلي، ضمن تأكيد بر رويكرد كاربردي، بر آن است تا نقش تعادل بخشي شهرهاي كوچك را در نظام فضايي منطقه با رويكرد توسعه ي يكپارچه ي ناحيه‌‌اي مورد بررسي قرار دهد. شيوه ي جمع آوري اطلاعات اسنادي و ميداني است و براي تجزيه وتحليل اطلاعات از روش‌هاي تحليل تصميم‌‌گيري چندمعياره بهره گرفته شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه بخش عمده‌اي از توان‌هاي اقتصادي شهرستان كرمانشاه در نواحي روستايي متمركز شده است. اين توان‌ها به‌‌دليل فقدان شهرهاي كوچكي كه مي‌تواند واسط توسعه‌ي بين نواحي شهرهاي بزرگ و نواحي روستايي باشد، تاكنون به طور مناسبي مورد بهره‌‌برداري قرار نگرفته‌اند؛ ازاين‌‌رو، در اين پژوهش نقش شهرهاي كوچك از اولويت‌هاي اصلي براي سرمايهگذاري در راستاي توسعه‌‌ي منطقه‌اي شناسايي شدند و براساس يافته‌‌هاي پژوهش، شهر «قلعه» داراي بيشترين توان براي سرمايه گذاري به عنوان شهر مياني ناحيه است.