ارزيابي طرح توانمندسازي سكونتگاه هاي غيررسمي از بعد كيفيت محيطي از منظر ساكنان ( نمونه ي موردي: محلات حاشيه نشين شهر همدان)

رشد روزافزون جمعيت شهري،گسترش فقر و مهاجرت، شكل گيري پديده حاشيه نشيني در شهرها را گسترش داده است. در مواجهه با اين پديده، فعاليت ها و اقدامات مختلفي در كشورهاي گوناگون از ناديده گرفتن، تخليه، تخريب و تا نهايتاً ارتقاء و توانمندسازي اين محلات صورت گرفته است.  اين پژوهش بر آن است تا از منظر كيفيت محيطي و براساس نقطه نظرات ساكنين، نسبت به ارزيابي طرح پيشنهادي و اجراء شده توانمندسازي محله حاشيه نشين خضر شهر همدان،  اقدام نمايد . براساس مطالعات نظري و ميداني مهمترين شاخص ها و معيارهاي مورد سنجش در ارتباط با كيفيت محيطي شامل: ابعاد كاركردي، انساني، كيفيت مراقبت، سلامت محيطي و مكاني مي باشد. روش تحقيق حاضر از نوع توصيفي – تحليلي  و شيوه جمع آوري داده ها به روش پيمايشي بوده و از ابزار پرسش نامه براي جمع آوري داده ها استفاده شده است. از طريق فرمول كوكران، تعداد 360 نفر با توجه به جامعه آماري درنظر گرفته شده است. براي بررسي سطح معناداري معيار هاي پنج گانه و زير معيارهاي آن ها و همچنين تحليل يافته ها با روش تحليل آماري از دستگاه SPSS و آزمون هاي فريدمن، همبستگي اسپيرمن، واريانس يكطرفه، آزمون تي و همچنين من ويتني استفاده شده است. ارزيابي ساكنان نسبت به طرح توانمدسازي محله  نشان از رابطه مستقيم بين  ابعاد كاركردي، انساني و كيفيت مراقبت با كيفيت محيطي سكونتگاه هاي غير رسمي حكايت دارد. درحالي كه وجود خدمات تجاري متنوع در سطح محله و همچنين ارتباطات اجتماعي بالاي افراد در محله از جمله رويكردهاي مثبت طرح توانمندسازي محله خضر اشاره شده است، لكن، ايجاد فضاهاي عمومي مناسب، ارتقاء خدمات تفريحي و فرهنگي و همچنين ايجاد زيرساخت هاي فضاي سبز، از جمله مواردي مي باشد كه معمولا در طرح هاي توانمندسازي سكونت گاه هاي غير رسمي كمتر بدان توجه شده است.