معنايِ تحليلي«نبيّ» و «رسول» و ارتباطِ آن با ديدارِ فرشته وحي

در رواياتِ صحيحِ از اهل بيت عليهم السلام فرقِ «نبيّ» با «رسول» اينگونه بيان شده كه، «نبيّ» در خواب فرشته را مي‌بيند و صداي او را مي‌شنود اما «رسول» علاوه بر اين مواهب، مي‌تواند در بيداري هم فرشته را مشاهده كند. فرق بيان شده در روايات اهل بيت عليهم السلام اين سوال را در ذهن وجود مي‌آورد كه، «چه ارتباطي بينِ معناي تحليلي دو واژه «نبيّ» و «رسول» با ديدارِ فرشته وحي در «خواب» و بيداري وجود دارد؟» معناي تحليليِ واژه «نبيّ» نشان مي‌دهد كه اين وصف در لغت از مصدر «نباوة» به معناي «رفعت» و «بلندي» است و بر معناي مُشرف از بلندي و خبردار از حوادث مهم پيش از وقوع آنها دلالت دارد و به همين دليل در فرهنگ ديني وصفِ افرادي بلند مرتبه است كه به مدد الهي در «رويا» و از طريق فرشته اموري غيبيِ و مربوط به آينده نيك و بد قوم خود را مي‌بينند و پيش از وقوع آن امور، در قالب بشارت و انذار به قوم خود خبررساني مي‌كنند. همچنين معناي تحليليِ واژه «رسول» نشان مي‌دهد كه اين واژه در لغت وصف فردي است كه عزم و انگيزه او در اثر انبعاثي خيلي شديد بسيار تقويت شده و در نتيجه انجامِ ماموريتي خاص براي او آسان شده است. اين وصف در فرهنگِ ديني وصفِ نبيّيني است كه در اثر ديدارِ اعجازگونه هيات اصلي فرشته وحي در بيداري، عزمِ و انگيزه آنها بسيار تقويت شده و با وجود كمي ياران، مي‌توانند سختي‌هاي تبليغ دين را به خوبي تحمل كنند.