تاثير آموزش سبك مقابله‌اي مسئله مدار بر ميزان پايبندي به درمان و كنترل قند خون در ديابت نوع 2

مقدمه: اين پژوهش با هدف تعيين تاثير آموزش‌هاي سبك مقابله‌اي مسئله مدار، بر ميزان پايبندي به درمان و شاخص‌هاي كنترل قند خون در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه‌كننده به درمانگاه ديابت مركز آموزشي درماني امام خميني (ره) شهرستان خمين، انجام شد. مواد و روش‌ها: در اين كارآزمايي باليني، تعداد 78 بيمار  مبتلا به ديابت به روش در دسترس انتخاب و به شكل تصادفي به دو گروه آزمايش و شاهد تقسيم شدند. گروه مداخله؛ آموزش‌هاي سبك مقابله‌اي مسئله مدار را دريافت كردند و به گروه شاهد آموزش‌هاي معمول داده شد. شاخص‌هاي كنترل قند خون، قبل و بعد از مداخله اندازه‌گيري شد. از پرسش‌نامه‌هاي فعاليت‌هاي بيماران مبتلا به ديابت و راهبردهاي مقابلهاي لازاروس و فولكمن براي تعيين ميزان تبعيت از درمان و مولفه‌هاي سبك مقابله هيجان مدار استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 25 كمك گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين نمره تبعيت از درمان بعد از اجراي مداخلات؛ در گروه آزمايش افزايش و در گروه شاهد كاهش معني‌داري داشت (0/003=P). ميانگين نمره تبعيت از درمان، در مرحله پيش آزمون بين گروه شاهد و آزمايش، اختلاف معني‌داري نداشت (0/0325=p) اما در مرحله پس آزمون اين اختلاف معني‌دار بود (0/0001 p). ميانگين هموگلوبين گليكوزيله در مرحله بعد از مداخله، در گروه آزمايش كاهش معني‌داري را نشان داد (0/001=P) در صورتي كه در گروه شاهد نه تنها كاهش نداشت بلكه در مرحله پس آزمون افزايش معني‌داري داشت (0/0001 p). نتيجه‌گيري: آموزش سبك مقابله‌اي مسئله مدار بر ميزان پايبندي به درمان و بهبود شاخص‌هاي كنترل قند خون بيماران  مبتلا به ديابت نوع 2 تاثير داشته و مي‌توان اين شيوه را براي آموزش بيماران توصيه كرد.