تبيين عوامل مؤثر بر خودمراقبتي و مديريت ديابت طي همه گيري جهاني كوويد-19: يك مطالعه كيفي

مقدمه: اتخاذ رفتارهاي خودمراقبتي ديابت براي كنترل گلوكز خون ضروري است و ليكن پيروي از آن‌ها؛ به دليل محدوديت‌هاي مرتبط با كوويد-19، با چالش مواجه شده ‌است. اين محدوديت‌ها بر وضعيت رواني- اجتماعي افراد مبتلا به ديابت تأثير منفي گذاشته است و مي‌تواند از خودمراقبتي بهينه جلوگيري كند. لذا اين مطالعه با هدف تبيين تجربيات افراد مبتلا به ديابت نوع 2 در مورد عوامل مؤثر بر اتخاذ رفتارهاي خودمراقبتي و مديريت بيماري ديابت در طول همه‌گيري كوويد-19 انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه كيفي با استفاده از تحليل محتواي قراردادي انجام شد و داده‌هاي آن از طريق مصاحبه با افراد بالاي 18 سال مبتلا به ديابت نوع 2، كه از درمانگاه غدد بيمارستان‌ عرفان تهران انتخاب شدند، جمع‌آوري گرديد. مصاحبه هاي نيمه ساختاريافته با استفاده از تلفن و پيام‌رسان واتساپ، با 20 شركت‌كننده (15 زن) انجام شد. تحليل محتوا با استفاده از روش مقايسه‌اي مستمر انجام شد و از روش كدگذاري باز و محوري استفاده گرديد. داده ها به صورت دستي كدگذاري شدند و مفاهيم و دسته  بندي هاي اصلي از داده‌ها پديدار شدند. يافته‌ها: دو مضمون اصلي شامل؛ چالش‌ها و محدوديت‌هاي خودمراقبتي ديابت و تسهيل‌كننده‌هاي خودمراقبتي مؤثر، از داده‌ها پديد آمد. چالش‌ها و محدوديت‌ها شامل چهار موضوع فرعي بود: تغييرات اجتناب‌ناپذير سبك زندگي، مشكلات روان‌شناختي اجتماعي، محدوديت/عدم دسترسي به خدمات مراقبت‌هاي بهداشتي و دارو، و پيامدهاي نامطلوب جسماني. تسهيل‌كننده‌ها دو موضوع فرعي داشتند: بهبود توانايي فردي و حفظ تعامل اجتماعي. نتيجه‌گيري: يافته‌ها نشان داد كه تغييرات اجتناب‌ناپذير سبك زندگي، دسترسي محدود به مراقبت‌هاي بهداشتي و پيامدهاي روان‌شناختي اجتماعي نامطلوب مهم‌ترين چالش‌ها براي مديريت ديابت در طول همه‌گيري كوويد-19 بودند. بهبود مهارت هاي مديريت استرس و راهبردهاي مقابله اي مؤثر مي تواند اتخاذ رفتارهاي خودمراقبتي را تسهيل كند.