ارتباط اينترلوكين 17 بزاقي با بيماري پريودنتيت و ديابت: يك مطالعه‌ ي مورد- شاهدي

مقدمه:  پريودنتيت يك بيماري التهابي چند  عاملي است كه با تشكيل پلاك ميكروبي آغاز مي‌شود و گسترش و شدت آن با حضور بيماري‌هايي نظير ديابت ارتباط دارد. با توجه به ارتباط بين آسيب بافتي و تغييرات سطوح سايتوكاين‌ها، در اين مطالعه به ارزيابي سطوح اينترلوكين ـ بزاقي بيماران مبتلا به پريودنتيت مزمن و بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 پرداخته شد. مواد و روش‌ها: مطالعه بر روي 80 نمونه بزاق از چهار گروه 20 نفره از بيماران؛ شامل مبتلا به پريودنتيت و فاقد ديابت، مبتلا به ديابت و داراي پريودنتيت، مبتلا به ديابت و فاقد پريودنتيت و گروه شاهد سالم فاقد پريودنتيت، انجام شد. شركت‌كنندگان از بين مراجعين بخش پريودنتولوژي دانشكده دندان‌پزشكي و مركز ديابت دانشگاه علوم پزشكي اهواز انتخاب شدند. غلظت اينترلوكين- 17 با استفاده از روش الايزا انجام شد. داده‌‌ها با استفاده از تحليل واريانس و آزمون توكي بررسي شدند. ارتباط بين شاخص‌هاي باليني با ميزان هموگلوبين گليكوزيله (HbA1C) و غلظت اينترلوكين-17 توسط آزمون همبستگي اسپيرمن ارزيابي شد. يافته‌ها: كمترين غلظت اينترلوكين-17 در افراد سالم فاقد بيماري پريودنتال و بيشترين در بيماران مبتلا به ديابت داراي پريودنتيت مشاهده شد (به ترتيب 1/3±1/5 و 1/2±4/5 پيكوگرم بر ميلي‌ليتر). سطح بزاقي اينترلوكين در افراد سالم فاقد ديابت با گروه‌هاي ديگر اختلاف معني‌دار داشت. مقايسه غلظت اينترلوكين-17 در گروه‌هاي مبتلا به ديابت كنترل نشده با گروه فاقد ديابت و ديابت كنترل شده اختلاف معني‌داري را نشان داد (به ترتيب 0/001  P و 0/001=P). بين شاخص‌هاي باليني و ميزانHbA1C با غلظتIL -17 ارتباط مستقيم وجود داشت. نتيجه‌گيري: همراهي بيماري پريودنتال با ديابت سبب افزايش غلظت اينترلوكين-17 مي‌شود، كه مي‌تواند تاثير منفي در كنترل قند بيماران داشته باشد. بنابراين پايش و درمان بيماري پريودنتال، كه ماهيت التهابي مزمن دارد، براي بيماران مبتلا به ديابت توصيه مي‌گردد.