تحليل جرم شناختي بازپروري زندانيان از ارتكاب جرم پس از ازادي از زندان (مطالعه موردي زندانيان شهرستان اصفهان)

زمينه و هدف: محروميت زنداني از آزادي عاملي نيست كه نتوان براي بهبود وضعيت او تلاش كرد و به عنوان رعايت حقوق انساني لازم است تلاش‌هايي براي بازپروري زندانيان در حوزه‌هاي مختلفي شكل بگيرد و تا بازگشت مجدد آنها به جامعه همراه با سلامت و دوري از جرم باشد. بر همين اساس هدف اين پژوهش بررسي نقش عوامل تاثيرگذار در بازپروري زندانيان از ارتكاب جرم پس از آزادي از زندان است. روش: در اين پژوهش از روش توصيفي- تحليلي و پيمايشي استفاده شده است و براي جمع آوري اطلاعات هم از منابع كتابخانه ايي و هم از پرسشنامه محقق ساخته، به صورت ميداني استفاده شده است. جامعه آماري ما در اين پژوهش ازمجموع افرادي كه در اصفهان بعد از گذراندن يك دوره محكوميت مجددا مرتكب جرم مي‌شدند، تعداد 101 نفر به طور تصادفي از بين زندانيان محبوس در زندان مركزي اصفهان و زندان زنان اصفهان انتخاب شده كه مبادرت به تكميل پرسشنامه و اقدام به پاسخگويي به سوالات مطرح شده در پرسشنامه نمودند. اطلاعات جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. يافته‌ها: يافته‌هاي حاصل از اجراي مدل رگرسيوني نشان داد كه ميزان بتاي مولفه‌هاي خدمات روانشناختي، مددكاري و خدمات مراقبت‌هاي بهداشتي، توسعه مهارت‌ها و مراقبت معنوي و مدل زندگي خوب بر بازپروري زندانيان از ارتكاب جرم پس از ازادي از زندان معنادار هستند و همه متغيرها وارد مدل رگرسيوني شده و تاثير معناداري بر متغير وابسته دارند.. نتايج: بازپروري زندانيان امري قابل تحقق است و با اتكا بر برخي مولفه‌هاي سازنده مي‌توان بسياري از مجرمان را به دامان جامعه بازگرداند و از ارتكاب مجدد جرم توسط آنها پيشگيري به عمل آورد.