اثر بخشي روان درماني تحليلي معطوف به انتقال بر نوروتيزم و تكانشگري بيماران مبتلا به اختلال شخصيت مرزي

سابقه و هدف: اختلال شخصيت مرزي يك اختلال رواني رايج است كه با ميزان بالاي خودكشي، اختلال عملكردي شديد، نرخ بالاي اختلالات رواني همراه است و با استفاده زياد از درمان و هزينه‌هاي بالا براي جامعه مرتبط است. مطالعه حاضر با هدف اثر بخشي روان درماني تحليلي معطوف به انتقال بر روان رنجوري و تكانشگري افراد مبتلا به شخصيت مرزي انجام پذيرفت. مواد و روش‌ها: اين مطالعه تجربي، كاربردي و طرح آن نيمه آزمايشي از نوع تك آزمودني ABA بود. جامعه آماري شامل كليه افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي در بازه ارديبهشت الي خرداد 1399 كه به بخش سرپايي بيمارستان روان پزشكي زارع و كلينيك خانه معنا ساري مراجعه كردند، بوده است كه از مجموع 32 نفر مراجعه كننده 7 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه روان درماني تحليلي معطوف به انتقال 4 نفر و گروه كنترل 3 نفر به روش تصادفي قرعه كشي قرار داده شدند و در طي يك سال تحت درمان قرار گرفتند. پرسشنامه ها براي جمع آوري اطلاعات پرسشنامه هاي تكانشگري بارات BIS (بارات و همكاران، 2004 ) و پنج عامل شخصيت NEO (مك كري و كاستا، 2004( بود. براي تجزيه و تحليل آماري اطلاعات هم از روش تحليل نمودار، تغيير پايا و درصد بهبودي، استفاده شد. يافته‌ها: روان درماني تحليلي معطوف به انتقال مي تواند بر روان رنجوري و تكانشگري افراد مبتلا به شخصيت مرزي اثر بخش باشد. استنتاج: فرجام‌ درمان به صورت موفقيت در مقابل شكست نيست، بلكه شماري از حوزه‌ هاي عملكردي است. همچنين براي تعميم نتايج نياز به مطالعه بيشتر است. شماره ثبت كارآزمايي باليني : 7N20131007014928IRCT