اثر پاندمي كوويد 19 بر برخي از جنبه هاي مراقبت از HIV در شمال ايران

سابقه و هدف: عفونت كوويد-۱۹ به طور بالقوه مي‌تواند اختلالات اساسي روي برنامه‌هاي روتين مراقبتي همانند مراقبت از HIV ايجاد نمايد. هدف از مطالعه حاضر بررسي اثرات پاندمي كوويد-19 برروي برخي از جنبه‌هاي مراقبتي از HIV بود. مواد و روش‌ها: اين مطالعه ازنوع كوهورت گذشته‌نگر بود. داده‌ها از اداره كل مبارزه با بيماري‌هاي معاونت بهداشتي استان مازندران در دو سطح تجمعي و فردي فراهم شد. رگرسيون پواسون براي تحليل اثر كوتاه مدت همه‌گيري بر بروز، ميرايي، تعداد شكست درمان، تعداد بستري شدن بيماران، دفعات مراجعات بيماران براي مشاوره، تعداد دفعات وارسي سلول‌هاي T CD4 و تعداد دفعات وارسي لود ويروس استفاده شد. يافته‌ها: بروز HIV در بازه زماني يك سال بعد از شروع كوويد-19 نسبت به يك سال قبل از آن به مقدار 0/44 در هر 100 هزار نفر كم‌تر بود (0/051=P). چك كردن CD4 در بعد از شروع كوويد19 نسبت به قبل آن به مقدار 0/32 در هر 100 هزار نفر كم‌تر بود (0/001 P) پيگيري موارد HIV در بازه زماني بعد ازكوويد19 نسبت به قبل از آن به مقدار  1/11 در هر 100 هزار نفر بيش‌تر بود (0/045=P). استنتاج: همه‌گيري كوويد-۱۹ اين پتانسيل را دارد كه تا حد زيادي مراقبت مبتلايان به عفونت HIV را مختل نمايد. به نظر مي‌رسد با وجود پيگيري مراكز مشاوره HIV استان مازندران ترس از ابتلا و انتشار كوويد۱۹ مانع بزرگ پذيرش برنامه‌هاي مراقبتي از سوي بيماران بوده است.