راهكارهاي توانمندسازي زنان ايراني در كاهش نابرابري جنسيتي با استفاده از بحث گروهي متمركز

سابقه و هدف: نظر به اين كه وجود نابرابري جنسيتي در جامعه مي‌تواند موجب هدررفتن نيروي انساني، كاهش نقش زنان در مشاركت اجتماعي، تحت تاثير قرار دادن سلامت جسمي و رواني زنان، خشونت در خانواده و به طور كلي تاخير در توسعه يك كشور گردد، نياز است تا راهكارهاي كاهش نابرابري جنسيتي شناخته و اجرا شود. لذا اين مطالعه با هدف تبيين راهكارهاي كاهش نابرابري جنسيتي انجام شده است. مواد و روش‌ها: اين پژوهش كيفي به شيوه بحث گروهي متمركز در 3 گروه و با مشاركت 22 نفر (دو گروه 7 نفره و يك گروه 8 نفره) شامل اساتيد گروه بهداشت باروري (6 نفر)، روانشناس(2 نفر)، جامعه شناس (2 نفر)، كارشناس شاغل در حوزه مامايي (3 نفر) و دانشجويان مقطع دكترا يا ارشد كه حداقل سابقه كار 5 سال در حوزه مامايي داشتند (6 نفر) و فارغ‌التحصيلان كارشناسي ارشد مشاوره در مامايي (3 نفر) در سال 1400 در دو شهر تهران و ساري در مورد راهكارهاي توانمندسازي زنان در كاهش نابرابري جنسيتي در بستر جامعه ايران انجام شد. نمونه‌گيري به شيوه هدفمند و با حداكثر تنوع (از نظرسن، تحصيلات، وضعيت اقتصادي، وضعيت تاهل) تا زمان اشباع داده‌ها انجام شد. آناليز با رويكرد تحليل محتواي قراردادي انجام شد. يافته‌ها: راهكارهاي كاهش نابرابري جنسيتي در 4 تم اصلي شامل كاهش نابرابري‌ها در حوزه اجتماعي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي طبقه‌بندي شد. استنتاج: جهت توانمندسازي زنان و كاهش نابرابري جنسيتي مي توان به نابرابري جنسيتي از حوزه ابعاد اجتماعي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي نگريست و از طريق اين عوامل در جهت كاهش آن اقدام كرد.