بررسي اثر سطوح آبياري، تراكم بوته و محلول‌پاشي اسيد ساليسيليك بر عملكرد و اجزاي عملكرد گياه گوار (Cyamopsis Tetragonoloba L)

به منظور بررسي اثر سطوح آبياري، تراكم بوته و اسيد ساليسيليك بر گوار، آزمايشي به صورت اسپليت پلات فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در مشهد در سال 1396 اجرا شد. سطوح آبياري (25، 50، 75 و 100 درصد تبخير و تعرق گياه مرجع) به عنوان عامل اصلي و فاكتوريل سطوح تراكم (4/4، 6/7 و 13/3 بوته در متر مربع) و اسيد ساليسيليك (عدم كاربرد و كاربرد با غلظت يك و نيم ميلي مولار) به عنوان عامل فرعي در نظر گرفته شد. نتايج مقايسه ميانگين ها نشان داد با كاهش ميزان آبياري در تيمار 25 درصد تبخير و تعرق گياه مرجع عملكرد دانه در مقايسه با تيمار 100 درصد، حدود 41 درصد كاهش يافت (از 937/27 به 552/62 كيلوگرم در هكتار). با كاهش تراكم بوته در سطوح آبياري زياد و متوسط، توليد دانه در غلاف به طور معني دار افزايش يافت، اما افزايش تراكم، عملكرد دانه را كاهش داد. بيشترين تعداد غلاف در بوته (47/73)، تعداد غلاف در متر مربع (347/3)، وزن هزار دانه (44/33 گرم) و عملكرد بيولوژيك (2542/3 كيلوگرم در هكتار) در شرايط تأمين آب زياد و كاربرد اسيد ساليسيليك بدست آمد. هم چنين تيمارهاي كم آبياري در شرايط عدم كاربرد اسيد ساليسيليك، كاهش عملكرد بيولوژيك گوار را به دنبال داشت. در مجموع با توجه به محدوديت منابع آبي، آبياري معادل 75 درصد تبخير و تعرق گياه مرجع با تراكم 4/4 بوته در متر مربع در شرايط مشهد براي اين گياه توصيه مي‌شود. هم چنين مصرف اسيد ساليسيليك در اين گياه، توجيهي ندارد.