دو تأويل از يك شعر: «كك‌كي»

تكرار كاربرد گسترده و متنوع نيما يوشيج از نمادها در شعر، به‌ويژه نمادهاي جديد و گاه بكر از ميان واژگان زادگاهش يوش مازندارن، ويژگي و تازگي خاص به شعرهاي آثار دورۀ سوم حيات شاعرانۀ وي (از شعر «خواب زمستاني» (زمان سرايش: 1320 به بعد)) بخشيده است. اين نوع شعرها عموماً داراي پيام‌هاي اجتماعي- سياسي است كه نيما به دليل فضاي سياسي پراختناق روزگار خود، آنها را به صورت نمادين بيان كرده است. از نظر نويسنده، دستيابي به دلالت‌هاي موجود در اين آثار، يا دست‌كم نزديك ‌شدن به ذهنيّت شاعر در هنگام سرودن آنها، با استفاده از روش هرمنوتيكي «شلايرماخر» بهتر امكان‌پذير است. از طرف ديگر اين شاعر سمبوليست بر وجود چندمعنايي و ابهام در شعر تأكيد بسيار دارد و آن را يكي از معيارهاي شعريت اثر مي‌داند. از‌ اين‌رو نويسنده، كشف معاني چندگانه‌ در شعرهاي نمادين نيما را جزء وظايف تأويلگر در قبال اين شعرها تلقي مي‌كند. از آنجا‌ كه واژۀ «كك‌كي» در فرهنگ‌هاي مختلف با معاني متفاوت آورده شده و تحقيقات محلي از بوميان مازندران نيز بر اين امر صحه گذاشته است و نيز برخي واژه‌هاي موجود در شعر مانند «پري‌وار»، ويژگي «زنانگي» را به ذهن متبادر مي‌كند، نويسنده با تأمل بيشتر در واژگان و برخي ويژگي‌ها كه فرهنگ قزوانچاهي و بوميان مازندران براي «كك‌كي» برشمرده‌‎اند، در كنار برخي تأملات ديگر، به تأويل دومي از «كك‌كي» دست ‌يافت كه اين مقاله به آن مي‌پردازد.