بررسي و تحليل رابطه‌ بين توزيع مناسب فرصت‌ها و توسعه انساني در ايران

با توجه به رابطه دو طرفه توسعه انساني و توزيع فرصت ها در فرآيند رشد و توسعه، بهبود توسعه انساني كه از طريق ايجاد فرصت هاي يكسان در مناطق مختلف امكان پذير است، به عنوان عامل اصلي در پيشبرد اهداف در سطح ملي و منطقه اي، ضرورت دارد؛ و از طرف ديگر، از شيوه هاي بهبود شاخص توسعه انساني، توجه به مؤلفه هاي اثرگذار منطقه اي و ملي است و بنابراين، بررسي و شناسايي چگونگي توزيع فرصت ها در يك منطقه، جهت بهبود توسعه انساني ضرورت دارد. در اين پژوهش، فرصت ها در پنج بعد اقتصادي، زيربنايي، اجتماعي- فرهنگي، دانش، و بهداشتي- زيست محيطي در قالب يك مدل دسته بندي شده و ارتباط آنها با توسعه انساني براي استان هاي ايران در طي دوره زماني 1397-1384 با رويكرد داده هاي تابلويي و از روش تحليل مؤلفه اصلي، مورد تحليل و بررسي قرار گرفته است؛ كه نتايج، نشان دهنده تأثير مثبت توزيع فرصت ها در ابعاد مختلف بر توسعه انساني مي باشد. بنابراين، مي بايد برنامه ريزي هاي مناسب در تخصيص فرصت ها و بخصوص فرصت هاي اقتصادي در استان ها انجام پذيرد تا سياست هاي عدالت محور بتوانند به ارتقاي توسعه انساني كمك كنند؛ كه از جمله اين سياست ها، مي توان به سياست هاي تمركززدايي مالي و اقتصادي اشاره نمود. همچنين افزايش عدالت در فرصت هاي بهداشتي و زيست محيطي و دانش، مي تواند به بهبود سلامت روحي و جسمي و ارتقاي مهارت افزايي منجر شده و اثر مثبتي بر توسعه انساني در پي خواهد داشت.