تاثير نوآوري و كارآفريني بر توسعه ي پايدار

رشد اقتصادي و تلاش جهت بهبود سطح كيفيت زندگي در طول دهه‌ها‌ي گذشته، با افزايش تقاضا براي بهره‌برداري و استخراج هر چه بيشتر منابع طبيعي، به بهره‌برداري غيراصولي و افراطي از محيط‌زيست و درنتيجه، لطمات زياد و گاه جبران‌ناپذيري به محيط ‌زيست منجر شده، به‌نحوي كه دستاوردهاي اقتصادي حاصل از رشد اقتصادي، تحت‌الشعاع اين خسارت‌ها قرار گرفته است. توسعۀ پايدار با تلفيق اهداف اقتصادي، اجتماعي و محيط‌زيستي، سعي در تعديل تبعات منفي ناشي از تأكيد مطلق بر اهداف اقتصادي در فرايند توسعه دارد. با توجه به اينكه، توسعۀ پايدار در دستور كار كشورها قرار گرفته است، در اين راستا، پژوهش حاضر به بررسي رابطه نوآوري، كارآفريني و توسعۀ پايدار پرداخته و با توجه به هدف تحقيق، اين فرضيه كه نوآوري و كارآفريني بر توسعۀ پايدار، تأثير مثبت دارند، مورد ارزيابي قرار گرفته است. در اين مطالعه، تأثير نوآوري و كارآفريني بر توسعۀ پايدار براي استان‌هاي ايران طي دورۀ زماني 1385 تا 1390 به روش داده‌هاي تركيبي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج، نشان مي‌دهد كه كارآفريني، داراي تأثير مثبت و معني‌داري در سطح احتمال 90 درصد است. اثر نوآوري و ارزش‌افزوده بخش صنعت بر توسعۀ پايدار، معني‌دار نيست. درصد شهرنشيني، داراي تأثير مثبت و معني‌دار بر توسعۀ پايدار بوده و شدت انرژي، تأثير منفي و معني‌داري بر توسعۀ پايدار داشته است.