نقش ميانجي سازمان شخصيت در رابطه بين بدرفتاري‌هاي دوران كودكي با نشانه‌هاي شخصيت مرزي

زمينه و هدف: اختلال شخصيت مرزي يكي از پرهزينه‌ترين اختلال‌هاي رواني است كه از دست دادن منابع باليني و اجتماعي را به دنبال دارد و با توجه به هزينه‌هاي بالاي مرتبط با آن، بررسي عوامل مؤثر در ايجاد و تداوم ويژگي‌هاي شخصيت مرزي امري ضروري است. اين پژوهش با هدف بررسي نقش ميانجي سازمان شخصيت در رابطه بين بدرفتاري‌هاي دوران كودكي با نشانه‌هاي شخصيت مرزي انجام شد. مواد و روش‌ها: جامعه آماري اين پژوهش را كليه دانشجويان 18 تا 45 ساله دانشگاه آزاد اسلامي واحد مشهد (32000 =N) در بازه زماني بهمن تا اسفند 1400 تشكيل داد. نمونه پژوهش شامل 451 نفر از دانشجويان بود كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه آسيب دوران كودكي، پرسشنامه سازمان شخصيت و مقياس شخصيت مرزي پاسخ دادند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از روش مدل يابي معادلات ساختاري و به كمك نرم‌افزارهاي آماري SPSS نسخه 24 و LISREL8.8 تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه مسير مستقيم بدرفتاري‌هاي دوران كودكي به سازمان شخصيت مثبت و معني‌دار و به نشانه‌هاي شخصيت مرزي مثبت و غير معني‌دار بود. مسير مستقيم سازمان شخصيت به نشانه‌هاي شخصيت مرزي مثبت و معني‌دار بود. به‌علاوه مشخص شد كه رابطه غيرمستقيم بين بدرفتاري‌هاي دوران كودكي و نشانه‌هاي شخصيت مرزي از طريق سازمان شخصيت ميانجي مي‌شود. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين پژوهش از نقش ميانجي سازمان شخصيت در رابطه بين بدرفتاري‌هاي دوران كودكي با نشانه‌هاي شخصيت مرزي حمايت مي‌كند. اين يافته‌ها نشان مي‌دهد كه سازمان شخصيت مي‌تواند نقش غيرمستقيمي در افزايش اثرات بدرفتاري‌هاي دوران كودكي بر نشانه‌هاي شخصيت مرزي داشته باشد. تقويت ويژگي‌هاي روان‌شناختي مثبت و كاهش عوامل خطرزا ازجمله محيط‌هاي آسيب‌زاي كودكي و طراحي برنامه‌هاي مداخله و كاربرد آن‌ها مي‌تواند به كاهش نشانه‌هاي شخصيت مرزي كمك كند.