ارائه الگوي ساختاري پيش بيني قصد رفتاري براي اهداي خون بر اساس رفتار برنامه ريزي شده و هنجار اخلاقي در اهداكنندگان خون در شهر تهران

سابقه و هدف: به منظور پيش بيني قصد رفتاري براي اهداي خون بر اساس رفتار برنامه ريزي شده و هنجار اخلاقي در اهداكنندگان خون در شهر تهران نيازمند جذب داوطلبانه اهداي خون در افراد مي باشيم. مواد و روش ها : در اين پژوهش ۳۱۶ نفراز مراجعين جهت اهداي خون در چهار مركز انتقال خون درشهر تهران انتخاب شدند كه از اين افراد ، 194 نفر زن و 122 نفرمرد و 188 نفر مجرد و 128 نفر متاهل بودند و 207 نفر سابقه اهداي خون داشتند. ميانگين سني شركت كنندگان نيز 31/41 سال بود . از روش نمونه گيري غير تصادفي سهميه اي استفاده شد و از شركت كنندگان درخواست شد به پرسش نامه هاي مبتني برنظريه رفتار برنامه ريزي شده و هنجارهاي اخلاقي پاسخ دهند و در انتها ، به منظور تجزيه و تحليل ويژگيهاي روان شناختي گروه نمونه، از آمار توصيفي، مدل يابي معادلات ساختاري و نرم افزار AMOS 21.0 استفاده شد. يافته ها: ضريب همبستگي بين قصد رفتاري براي اهداي خون و رفتار برنامه ريزي شده (0/51) و هنجار اخلاقي ( 0/15) در سطح 0/01 معنادار مي باشد . همچنين ضريب مسير مربوط به رفتار برنامه ريزي شده به قصد رفتاري براي اهداي خون در سطح كمتر از 0/001 معنادار و ضريب مسير مربوط به هنجار اخلاقي به قصد رفتاري براي اهداي خون در سطح كمتر از 0/05 معنادار بود. نتيجه گيري: مي توان اين طور نتيجه گيري كرد كه نظريه رفتار برنامه ريزي شده در پيش بيني رفتارهاي مبتني بر نوع دوستي مانند اهداي خون در داوطلبان مورد استفاده مكرر قرار گرفته و اميدواركننده بوده ، اما به طور كلي قابليت پيش بيني كنندگي آن با در نظر گرفتن ساختار هاي ديگر مانند هنجار اخلاقي افزايش مي يابد. با استفاده از اين مدل، هنجار اخلاقي فقط به عنوان يك پيش بيني كننده مهم قصد براي اهدا كنندگان ( و نه افراد غير دهنده ) و نگرش به عنوان يك پيش بيني كننده غير قابل توجه براي اين براي اين گروه بوده است.