مقايسه تأثير مداخلات از راه دور مشاوره‌اي و مربيگري بر مبناي اميد بر رشد پس از سانحه، رضايت از زندگي و شادكامي مبتلايان به ويروس كوويد-19 در شرايط قرنطينه

زمينه و هدف: پژوهش حاضر به‌منظور مقايسه تأثير مداخلات از راه دور مشاوره‌اي و مربيگري بر مبناي اميد بر رشد پس از سانحه، رضايت از زندگي و شادكامي مبتلايان به ويروس كوويد-19 در شرايط قرنطينه در استان اصفهان (18 سال به بالا) انجام شد. مواد و روش‌ها: اين پژوهش به‌صورت نيمه آزمايشي بوده و در آن از روش نمونه‌گيري در دسترس با گمارش تصادفي استفاده شده است. بدين منظور 43 نفر از افراد مبتلا به بيماري كوويد-19 در سه گروه مداخله مربيگري بر مبناي اميد (14 نفر)، مشاوره بر مبناي اميد (14 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) گمارش تصادفي شده و پس از تكميل پرسشنامه‌هاي مربوط به شادكامي، رضايت از زندگي و رشد پس از سانحه در مرحله‌ي پيش‌آزمون، مداخله مربيگري بر مبناي اميد طي 8 جلسه به مدت 60 دقيقه و مداخله مشاوره بر مبناي اميد نيز طي 8 جلسه به مدت 60 دقيقه در دو گروه آزمايش اعمال شد. پس از پايان مداخله پس‌آزمون تكميل گرديد و نتايج با استفاده از آزمون مانكوا و آزمون‌هاي تعقيبي مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه هر دو مداخله از راه دور مشاوره و مربيگري بر مبناي اميد در مقايسه با گروه كنترل بر رشد پس از سانحه، رضايت از زندگي و شادكامي مبتلايان به كوويد -19 به‌طور معناداري تأثيرگذار است. بااين‌حال تفاوت معناداري بين متغيرهاي پژوهش در دو گروه مشاوره و مربيگري وجود نداشت و هر دو مداخله به يك ميزان اثربخش بوده است (0.05 P). نتيجه‌گيري: با توجه به اهميت مداخله‌هاي از راه دور اميد محور در شرايط بحراني، چنين مداخلاتي جهت افزايش رشد پس از سانحه، رضايت از زندگي و شادكامي بيماراني كه امكان مراجعه حضوري ندارند توصيه مي‌شود.