اثربخشي طرح‌واره درماني تحليلي در كاهش علائم افسردگي و تعديل نيازهاي هيجاني اوليه

زمينه و هدف: افسردگي به‌عنوان جدي ترين بيماري قرن كه عوامل زمينه ساز نقش مهمي در شكل گيري و تداوم آن دارد، نيازمند طرح درمان هايي است كه اثرات ماندگار داشته باشند. بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي طرح‌واره درماني تحليلي (AST) در كاهش علائم افسردگي و تعديل نيازهاي هيجاني اوليه انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و گروه گواه با پيگيري سه‌ماهه انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش دانشجويان منتخب تهران در سال 1399 بود. حجم نمونه شامل 24 نفر شد كه با روش هدفمند از ميان افراد داوطلب درمان انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (12 نفر) و كنترل (12 نفر) قرار گرفتند. مداخله درماني AST براي افراد گروه آزمايش در طي سي جلسه به‌صورت هفتگي يك جلسه 60 دقيقه اي انجام شد. افراد گروه گواه در اين زمان از درمان بهره‌مند نشدند. پرسشنامه هاي مورداستفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه افسردگي بك (بك، 1961) و پرسشنامه ي نيازهاي هيجاني اوليه (قادري و همكاران، 1400) بود. داده هاي حاصل از اين پژوهش به شيوه ي تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و با استفاده از نرم‌افزار SPSS 25.0 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان‌ داد درمان AST بر كاهش علائم افسردگي و تعديل نيازهاي هيجاني تأثير معنادار دارد (0.001 p). نتيجه‌گيري: بنابر نتايج به‌دست‌آمده مي توان نتيجه گرفت؛ درمان AST با توسعه ي تكنيك هايي كه تعديل نيازهاي هيجاني را هدف قرار مي هد مي تواند به‌عنوان يك مداخله ي مؤثر جهت كاهش علائم افسردگي و تعديل نيازهاي هيجاني اوليه مورداستفاده قرار گيرد.