بازتابي از ساختار درك معلم و دانشجومعلمان دربارۀ استدلال تناسبي كيفي

توانايي مرتبط‌ كردن تمام ويژگي‌هاي ضروري يك موقعيت، در قالب بزرگ‌نمايي يا كوچك‌نمايي، معرف يك تفكر به شكل نسبي است. ظهور تفكر نسبي پيش‌آگهي آغاز ساخت پلي براي پر‌كردن شكاف ميان ساختارهاي جمعي و ضربي است. تفكر نسبي عملكردي شناختي است كه توانايي تحليل تغيير در شرايط نسبي را توصيف مي‌كند. قابليت هدايت و كار با جنبه‌هاي كيفي به تقويت تفكر تناسبي كمّي منجر مي‌شود. مطالعۀ كيفيت ادراك معلمان دورنماي شيوۀ ايجاد و توسعۀ ساختارهاي مفهومي نزد فراگيران است. اين مطالعه با هدف تعيين ويژگي‌هاي كيفي دانش محتوا و پداگوژيكي محتواي استدلال تناسبيِ كيفي به بررسي دانش بازنمايي‌هاي مرتبط ميان مشاركت‌كنندگان در پژوهش پرداخته است.پژوهش حاضر توصيفي و از نوع زمينه‌يابي است. نمونه آماري اين پژوهش شامل 180 نفر از معلمان مقاطع ابتدايي، متوسطۀ اول (رياضي) و دانشجو‌معلمان است. ابزار پژوهش آزمون محقق‌ساخته و ارزيابي در چارچوب‌ نظريه‌هاي اين حوزه به ‌واسطۀ تحليل‌ كمّي ـ كيفي صورت گرفته است.از نتايج ارزيابي مي‌توان به نزديكي شيوۀ عملكرد دانشجومعلمان و معلمان دورۀ ابتدايي اشاره كرد كه تقريباً نيمي از هر‌‌يك از اين دو گروه عملكرد موفقي داشتند. بيشترين تعابير صحيح به‌ ‌ترتيب از سوي معلمان متوسطه، دانشجومعلمان و معلمان ابتدايي مشاهده شد. توجه به پيش‌درآمدها و ضرورت‌هاي روند توسعۀ استدلال تناسبي از سوي معلمان، تعميق بررسي آن توسط پژوهشگران و مطالبه آن در طراحي‌هاي تعليمي مراكز تربيت ‌معلم مورد ‌تأكيد محققان اين مطالعه است. در خصوص آموزش معلمانِ آينده ايجاد حساسيت به پيامد تأخير ظهور تفكر تناسبي دانش‌آموزان ضروري است.