اثر سوپرجاذب و كم‌آبياري بر عملكرد، بهره‌وري مصرف آب و توابع توليد گوجه‌فرنگي گيلاسي

با توجه به كمبود منابع آبي و اثرات منفي آن بر عملكرد محصولات كشاورزي و لزوم تأمين امنيت غذايي، ارائه راه‌كارهاي مؤثر جهت بهبود مديريت و بهره وري مصرف آب در اين بخش ضروري است. بدين منظور در بهار 1398 آزمايشي به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح پايه كاملاً تصادفي در گلخانه تحقيقاتي دانشگاه باهنر كرمان انجام شد. فاكتورهاي پژوهش شامل سه سطح آبياري FC100، FC75 و FC50 (100 و 75 و 50 درصد ظرفيت زراعي) به‌عنوان فاكتور اول و دو سطح سوپرجاذب شامل S0 و S5 (صفر و 5 گرم در هر كيلوگرم خاك) به‌عنوان فاكتور دوم بود كه با پنج تكرار انجام شد. بيش‌ترين مقدار عملكرد (23/40 تن در هكتار) و بهره وري مصرف آب (36/10كيلوگرم بر مترمكعب) در تيمار FC100S5  مشاهده شد كه نسبت به مقادير ثبت‌شده در شرايط رطوبتي مشابه و بدون كاربرد سوپرجاذب به‌ترتيب 71/5 و 6/47 درصد افزايش داشت. بيش‌ترين مقدار كلروفيل كل (12/25 ميلي گرم بر ميلي ليتر) در تيمار FC100S5 مشاهده شد كه نسبت به مقدار شاهد 44/19 درصد افزايش داشت. بيش‌ترين مقدار ويتامين ث (10/29 ميلي گرم در صد گرم نمونه) نيز در تيمار FC50S0 مشاهده شد كه نسبت به حداقل مقدار ثبت‌شده 72/18 درصد افزايش داشت. در مجموع بررسي نتايج به‌دست‌آمده نشان داد كه بهره وري مصرف آب گوجه‌فرنگي گيلاسي با وجود كاهش 25 درصدي رطوبت ظرفيت زراعي در تيمارFC75S5، اختلاف معني داري با تيمار FC100S0 نداشت. براساس نتايج اين پژوهش، تابع درجه دوم به‌عنوان تابع بهينه برآورد صفات مذكور در شرايط كاربرد و عدم كاربرد سوپرجاذب قابل توصيه مي باشد.