پيامد كاربرد زغال گرمايي و گرمابي مانده هاي گياهي سيب زميني بر شناسه هاي رشد گياه لوبيا و ميكوريزايي‌ شدن آن در تنش خشكي

براي بررسي پيامد كاربرد زغال گرمايي و زغال گرمابي فرآوري‌شده از مانده هاي گياه سيب زميني بر شناسه هاي رشد گياه لوبيا، اندازه كلروفيل و ميكوريزايي‌شدن ريشه در تنش خشكي، پژوهشي با طرح اسپليت‌پلات با سه تكرار در گلخانه دانشكده كشاورزي دانشگاه بوعلي سينا در سال 1396 انجام شد. كرت اصلي تنش خشكي با دو تيمار و كرت فرعي چهار تيمار بهساز از مانده هاي گياه سيب‌زميني بود. كاربرد تنش خشكي و بهساز هاي گوناگون بر شناسه هاي رشدي گياه، اندازه كلروفيل و ميكوريزايي‌شدن ريشه پيامد چشم گير داشت. تنش خشكي مايه كاهش وزن خشك اندام هوايي و ريشه به‌ترتيب به اندازه 39.8 و 46.1 درصدشد، هم‌چنين اندازه كلروفيل  a (52.6 درصد)، كلروفيل b (58 درصد)، كلروفيل كل (54.52 درصد) كاهش پيدا كرد. اگرچه گره زايي ريزوبيوم ها در تنش خشكي كاهش يافت، اما درصد ميكوريزايي‌شدن ريشه ها 19.2 درصد افزايش يافت. كاربرد بيوچار مايه افزايش همزيستي گياه لوبيا با قارچ هاي ميكوريزي شد كه در آن ميكوريزايي‌شدن ريشه 11.34 درصد و فراواني اسپورهاي آن‌ها در خاك 50.5 درصد افزايش يافت. رشد گياه و سبزينه آن در خاك تيمارشده با مانده هاي خام بيش‌ترين بود و مايه افزايش وزن خشك اندام هوايي (49.8 درصد) و اندازه كلروفيل a و b (3.54 و 36.8 درصد) شد. يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه از ميان تيمار هاي تهيه‌شده از اندام هوايي سيب زميني بهترين عملكرد مربوط به كاربرد بيوچار آن بود كه اين تيمار توانست اثرات منفي تنش خشكي بر گياه لوبيا را كاهش دهد.