كاربرد تحريك مغناطيسيِ فراجمجمه‌اي (TMS) در پاسخ و سازگاري‌هاي ورزشي

اهداف: افزايش قدرت پس از يك دورۀ تمرين مقاومتي و چند انقباض نسبتاً شديد (توانمندسازي پس‌فعالي) و همچنين كاهش قدرت بعد از انقباض‌هاي تكراري (خستگي) و حركات كششي ايستا (ناتواني پس‌فعالي)، فقط به عضله مربوط نيست؛ بلكه ساير عوامل نيز مانند سيستم عصبي در اين امر دخيل هستند. در سال‌هاي گذشته روش‌هاي مختلفي همچون الكترومايوگرافي سطحي، ثبت بازتاب نخاعي و ثبت تك‌واحد حركتي براي اثبات نقش عوامل عصبي در تغييرات زودگذر و ماندگار قدرت به ‌كار برده شده است. در سي سال گذشته روش‌هاي نويني همچون TMS براي بررسي سازوكارهاي عصبي، در پاسخ و سازگاري به‌دنبال فعاليت مقاومتي به كار گرفته ‌شده است و اهميت برانگيختگي و سطح ‌فعال‌سازي عصبي مركزي در رخداد خستگي ورزشي و سازگاري‌هاي حاصل از تمرين مقاومتي نشان داده‌ شده است. مواد و روش‌ها: در اين مقاله به مباني دستگاه TMS و سطوح كاربرد اين تكنيك به‌طور اجمالي اشاره ‌شده است. يافته‌ها: نتايج نشان داد سطح برانگيختگي، به‌ويژه در قشر حركتي پس از تكرارهاي مقدماتي با بار نسبتاً شديد و پس از يك دوره تمرين مقاومتي افزايش، پس از جلسات تمريني خسته‌كننده كاهش مي‌يابد و بعد از حركات كششي ايستا تغيير نمي‌كند. نتيجه گيري: هرچند TMS ابزاري ارزشمند براي تعيين كميت سهم عوامل عصبي است، اما به‌تنهايي توانايي پاسخگويي به تمام سازوكارها و سازگاري‌هاي رخ‌داده پس از مداخله را ندارد و تركيبي از تكنيك‌هاي موجود در حيطۀ علوم اعصاب، بينش بيشتري دربارۀ عملكرد مغز و انعطاف‌پذيري سيستم عصبي-عضلاني در پاسخ به ورزش حاد و مزمن فراهم مي‌كند