مروري بر مدل‌هاي برآورد دو و سه‌فازي آستانۀ بي‌هوازي

اهداف: اين پژوهش با هدف مروري بر روش‌هاي مختلف تهاجمي و غيرتهاجمي براي تعيين آستانۀ بي‌هوازي انجام شد. آستانۀ بي‌هوازي به‌منزلۀ يك شاخص از فعاليت فيزيكي، بيشترين شدت ورزش است كه طي آن هزينۀ انرژي عملكرد ورزشي عمدتاً از دستگاه هوازي تأمين مي‌شود و نرخ بروز لاكتات خون با نرخ پالايش آن برابري مي‌كند. به دليل اينكه پديدۀ آستانۀ بي‌هوازي با تغيير سيستم تأمين انرژي از هوازي به بي‌هوازي همراه است، اين فاكتور متابوليك در برنامه‌ريزي دقيق تمرينات ورزشي، تعيين محدوده‌هاي شدت كار و پيش‌بيني عملكرد ورزشكاران، به‌ويژه در ورزشكاران استقامتي از اهميت بسيار برخوردار است. سنجش مستقيم لاكتات خون احتمالاً دقيق‌ترين روش تهاجمي در تعيين آستانۀ بي‌هوازي است كه هزينه‌بر است و آزمودني را با خاطر نمونه‌گيري از خون مواجه مي‌كند؛ بنابراين روش‌هاي غيرتهاجمي كه عمدتأ از ارتباط ضربان قلب به نرخ بار كار يا تغييرات پارامترهاي تنفسي مانند معادل تهويه‌اي گازهاي تنفسي بهره مي‌برند، براي برآورد آستانۀ بي‌هوازي مدنظر قرار گرفته است . همچنين روش سنتي در تعيين آستانۀ بي‌هوازي عمدتأ از مدل‌هاي دوفازي استفاده مي‌كند؛ درحالي‌كه در پژوهش‌هاي اخير استفاده از مدل‌هاي سه‌فازي ترجيح داده شده است كه برآورد بهتري از محدوده‌هاي شدت كار هنگام فعاليت ورزشي ارائه مي‌دهد؛ ازاين‌رو پژوهش حاضر  روش‌هاي متداول در تعيين آستانۀ بي‌هوازي و آشكاركردن كاستي‌ها و مزاياي آن‌ها در قالب مدل‌هاي دوفازي و سه‌فازي را واكاوي مي‌كند.