ورزش و امنيت پايدار محيط‌زيست

هدف تحقيق حاضر تبيين جايگاه ورزش در تامين امنيت پايدار محيط زيست بود؛ پژوهش حاضر به لحاظ هدف كاربردي و به لحاظ نحوه گرداوري داده ها توصيفي از نوع كيفي (تحليل محتوا) بود كه بصورت ميداني اجرا گرديد. جامعه آماري شامل متخصصين حوزه علوم سياسي و علوم ورزشي بود كه با استفاده از نمونه گيري گلوله برفي و بر اساس اشباع نظري با 13 نفر مصاحبه گرديد؛ در اين پژوهش براي اعتباربخشي به يافته‌ها از دو راهبرد استفاده شده‌است. نخست، بازبيني توسط همكار پژوهشي و در مرحله دوم از راهبرد بازبيني همتايان استفاده گرديد؛ يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد ورزش در سه مقوله ادبيات سازي، تكنولوژي و ترويج در تقويت امنيت پايداري محيط زيست نقش دارد؛ مضافا 15 مفهوم استفاده از سيستم هاي بازيافتي مناسب، توسعه حمل ونقل عمومي عاري از آلاينده هاي فسيلي، استفاده از فناوري ها و تجهيزات ورزشي همسو با حفظ محيط زيست، كاهش مصرف انرژي هاي تجديد پذير، ادبيات سازي با برگزاري كنفرانس هاي علمي، نشست ها و هم انديشي ها، استفاده از انرژي پاك در تامين سرمايش،گرمايش و روشنايي اماكن، استفاده از برنامه هاي كاربردي تقويت پايداري، معرفي نخبگان ورزشي به عنوان سفيران زيست محيط، ترويج و توسعه ورزش هاي سازگار با محيط زيست، پرهيز از شعارزدگي، آموزش حفظ زيست محيط، ارايه جشنواره هاي ملي، جهت دهي به افكار عمومي از طريق رويدادهاي ورزشي، استفاده از نمادهاي خاص محيط زيستي و در نهايت استفاده از فلسفه ورزش و آميختگي روح ورزش با محيط زيست به ترتيب مهمترين كاركردهاي ورزش در توسعه امنيت پايدار محيط زيست بود. تصميمات دفعي و مقطعي اگرچه تا حدودي موجب كم رنگ شدن واژه بحران محيط زيست شده اما لزوم توجه مضاعف به پديده ورزش به عنوان ابزاري پرمخاطب و كم هزينه مي تواند گره گشاي بسياري از مسائل امروز محيط زيست ايران باشد.