ارائه چارچوب و ارزيابي آمادگي زنجيره تأمين با رويكرد مشاركتي در صنعت خودرو ايران

برنامه‌ريزي، پيش‌بيني و پرسازي مجدد مشاركتي (CPFR) رويكردي مشاركتي براي به‌اشتراك‌گذاري و يكپارچه‌سازي اطلاعات ميان شركاي تجاري زنجيره تأمين است. اين رويكرد مي‌تواند از بروز موانع متداول در زنجيره تأمين مانند عدم برقراري ارتباط به موقع بين شركاي تجاري و عدم اطمينان در عرضه و تقاضا جلوگيري نمايد. با توجه به منافع اين رويكرد، هدف از انجام اين پژوهش ارائه چارچوبي براي ارزيابي آمادگي شركت‌هاي ايراني صنعت خودروسازي براي پياده‌سازي CPFR مي‌باشد كه در بازه زماني ارديبهشت تا آذر 1398 انجام شده است. بر اساس فرآيند روش‌شناسي سندلوسكي و باروسو عوامل مؤثر بر پياده سازي CPFR شناسايي و پس از انجام آزمون فريدمن در نرم‌افزار SPSS و براي تعيين مهم‌ترين عوامل، چارچوبي براي ارزيابي آمادگي تدوين شد. پس از بررسي روايي محتوايي چارچوب به روش لاوشه توسط 30 خبره، چارچوب نهايي ارزيابي آمادگي در قالب پرسشنامه توسط پرسنل ارشد زنجيره تامين و مديران 10 شركت خودروسازي تكميل گرديد. نتايج با توجه به محاسبه ميانگين كسب شده و براساس 3 سطح آمادگي تعريف شده (پايين، متوسط، بالا)، نشان داد شركت‌هاي خودروسازي ايراني به طور كلي از سطح آمادگي متوسطي براي پياده‌سازي CPFR برخوردارند. نتايج حاصل از اين پژوهش به شركت‌هاي فعال در صنعت خودروسازي ايران كمك خواهد كرد تا پس از ارزيابي ميزان آمادگي خود و اطمينان از وجود آن، اقدام به پياده‌سازي رويكرد مشاركتي CPFR با شركاي تجاري خود كنند و مانع از شكست پروژه همكاري و اتلاف منابع سازماني خواهد شد.