مديريت پايداري: ارائه مدل پارادايمي توسعه آموزش عالي پايدار در دانشگاه‌هاي دولتي مازندران

سهمي كه آموزش عالي در نهادينه كردن ابعاد توسعه پايدار و در مقام دانشگاه پايدار در زندگي افراد ايفا مي‌كند اساسي است. هدف اصلي پژوهش حاضر ارائه مدل پارادايمي توسعه آموزش عالي پايدار در دانشگاه‌هاي دولتي استان مازندران بعنوان مديريت پايداري است. روش پژوهش كيفي و از نوع نظريه داده بنياد (گراندد تئوري) مي‌باشد. نمونه‌اي هدفمند متشكل از 10 نفر از اعضاي هيئت علمي و افراد صاحب‌نظر در حوزه‌آموزش عالي به عنوان صاحب نظر انتخاب شدند. داده‌هاي پژوهش از طريق مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته جمع‌آوري شده و با استفاده از روش كدگذاري استراوس و كوربين مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها حاكي از آن است كه 6 مؤلفه‌ي آموزش پايدار، پژوهش پايدار، خدمات جامعه محور پايدار، محيط زيست پايدار، مديريت پايدار و اقتصاد پايدار به عنوان اصلي‌ترين مؤلفه‌هاي تشكيل دهنده‌آموزش عالي بعنوان يك سازمان پايدار محسوب مي‌شوند. همچنين در حوزه‌عوامل علي 4 مؤلفه‌تحولات اجتماعي، تغيير در پارادايم توسعه، تغيير در نظام‌هاي ارزشي و بحران‌هاي زيست محيطي، در حوزه‌عوامل زمينه‌اي 3 مؤلفه‌انسجام و پويايي دروني، مشاركت ذينفعان و مديريت سيستمي، در حوزه‌عوامل مداخله‌گر 3 عامل مداخله‌گر سياسي، اقتصادي و اداري و قانوني، در حوزه‌راهبردهاي تاثير گذار 3 راهبرد آموزش و پژوهش، مشاركت عمومي و سيستم مديريت دانشگاه به عنوان عوامل و راهبردهاي توسعه آموزش عالي پايدار در دانشگاه‌هاي دولتي استان مازندران شناسايي شدند و در نهايت مشخص شد عمده‌ترين پيامدهاي پياده‌سازي مدل مذكور، توسعه‌اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي است.