اثربخشي درمان شناختي - رفتاري بر راهبردهاي شناختي تنظيم هيجاني و خودكارآمدي عمومي مادران داراي كودكان فلج مغزي

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان شناختي - رفتاري بر راهبردهاي شناختي تنظيم هيجاني وخودكارآمدي عمومي مادران داراي كودكان فلج مغزي انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون و گروه گواه بود كه از جامعه مادران داراي كودك فلج مغزي در استان خراسان شمالي تعداد 28 مادر به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. در ‌ابتدا پيش‌آزمون با پرسشنامه‌هاي نظم‌جويي شناختي هيجان گارنفسكي، كرايج و اسپينهاون ‌(2009) و خودكارآمدي عمومي شوارتز (1981) انجام و گروه آزمايش تحت درمان شناختي - رفتاري قرار گرفتند. گروه گواه فاقد مداخله بودند پس از اين مرحله و بعد از اجراي يك پس‌آزمون، داده‌ها با استفاده از روش تحليل كواريانس چندمتغيره (مانوا) مورد تجزيه‌و‌تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: يافته‌ها حاكي از افزايش ميانگين گروه آزمايش در متغير خودكارآمدي و تمامي راهبردهاي مثبت شناختي تنظيم هيجان بوده و از طرفي افزايش نمره خودكارآمدي عمومي و راهبرد تنظيم هيجان مثبت و كاهش نمره راهبرد تنظيم هيجان منفي مادران را در پي داشت. نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه برنامه درماني شناختي-رفتاري باعث بهبود كيفيت راهبردهاي شناختي تنظيم هيجاني و افزايش خودكارآمدي شده و اين امر مي‌تواند با آگاهي‌دادن و كمك به بازسازي شناختي، كنترل هيجانات مثبت را جايگزين هيجانات منفي كرده و سبب كاهش آسيب رواني مادران شود.