اثربخشي آموزش خودشفابخشي (كدهاي شفابخش) بر بهزيستي هيجاني، سرسختي روانشناختي و بهبود بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: ديابت شايع‌ترين بيماري ناشي از اختلالات متابوليسمي با عوارض مخرب است. هدف از اين پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش خود شفابخشي (كدهاي شفابخش) بر بهزيستي هيجاني، سرسختي روانشناختي و بهبود بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش: اين  پژوهش يك مطالعه نيمه‌آزمايشي  دو گروهي (آزمايشي و گواه) سه مرحله اي (پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري) بوده و جامعه آماري آن شامل زنان مبتلا به ديابت مراجعه‌كننده به مركز بهداشت اصفهان بود.30 نفر داوطلب مبتني بر ملاك‌هاي ورود و خروج، به عنوان نمونه انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره آزمايشي و كنترل قرار گرفتند. تمام شركت‌كنندگان پرسشنامه‌هاي بهزيستي هيجاني از كييز و ماگيارمو (2003)  و پرسشنامه سرسختي روانشناختي كيامرثي (1377) را در سه مرحله به‌عنوان پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري تكميل كردند. همچنين قند خون آنان  توسط پزشك متخصص در سه مرحله اندازه‌گيري و ثبت شد. سپس مداخله آموزش خودشفابخشي به‌مدت 14 جلسه 60 دقيقه‌اي بر روي گروه آزمايشي اجرا  و گروه كنترل در انتظار مداخله آموزشي قرار گرفت. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها از تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر و با استفاده از نرم‌افزار SPSS  نسخه ۲۴  استفاده شد. يافته‌ها: آموزش خود شفابخشي توانست بهزيستي روانشناختي، بهزيستي هيجاني و سرسختي روانشناختي گروه شركت‌كننده در آموزش خودشفابخشي را به‌طور معناداري افزايش دهد (0.01 p). ولي بر بهبود بهزيستي اجتماعي و روند بيماري ديابت تاثيرمعناداري ديده نشد. نتيجه‌گيري: مي‌توان روش خود شفابخشي را به‌عنوان يكي از رويكردهاي جديد روانشناسي مثبت‌نگر جهت افزايش بهزيستي هيجاني و سرسختي روانشناختي  بيماران مبتلا به ديابت نوع دو به كار برد.