مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري مذهب‌محور و آموزش تاب‌آوري در ابرازگري هيجان بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: بيماري ديابت از جمله بيماري‌هاي مزمن مي‌باشد كه مشكلات هيجاني مي‌تواند در روند درمان آن تداخل ايجاد كند. اين پژوهش با هدف مقايسه اثر بخشي درمان شناختي رفتاري مذهب‌محور (RCBT) و آموزش تاب‌آوري در ابرازگري هيجان بيماران ديابت نوع دو انجام شده است. روش: اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه كنترل مي‌باشد كه از ميان بيماران ديابت نوع دو مراجعه‌كننده به مراكز خدمات جامع سلامت با روش نمونه‌گيري هدفمند تعداد 45 نفر به عنوان نمونه نهايي انتخاب شدند و سپس به طور تصادفي ساده در سه گروه 15 نفر شامل دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل گمارده شدند. يك گروه آزمايشي 10 جلسه 60 دقيقه‌اي RCBT و گروه ديگر 9 جلسه 60 دقيقه آموزش تاب‌آوري دريافت كردند. داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيره و آزمون بنفروني مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين گروه‌هاي آزمايش و گروه كنترل در پس‌آزمون ابرازگري هيجان با كنترل پيش‌آزمون در سطح اطمينان 95 درصد تفاوت وجود دارد (p 0/05). همچنين بين دو گروه درمان شناختي - رفتاري مذهب محور و آموزش تاب‌آوري نيز در سطح 95 درصد اطمينان تفاوت وجود ندارد (p 0/05). نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه درمان شناختي - رفتاري مذهب‌محور و آموزش تاب‌آوري در افزايش ابرازگري هيجان بيماران ديابتي موثر است و مي‌تواند به عنوان يك درمان كمكي براي بيماران ديابتي مفيد واقع شود.