انسان‌ورزي از طريق انديشيدن؛ نقد و تأملي بر كتاب انديشه و انديشه‌ورزي

هويت معاصر ايرانيان در نسبت با گذشتۀ خود، تعامل با مناسبات جهاني، و درعين‌حال ارتباط آن با توسعه‌يافتگي موضوع مباحث مختلفي بين انديشمندان بوده است. فرهنگ رجايي در كتاب انديشه و انديشه‌ورزي با الهام از «قانون عقل جهان‌داري» در نامۀ تنسر به‌مثابۀ مبنايي نظري و معادل اصول علم سياست در دنياي كنوني به تأملات نظري در اين باب همت گماشته است. دغدغۀ مهم وي آسيب‌شناسي وضعيت كنوني حاكم بر مناسبات فكري ايرانيان و ارائۀ طريق درجهت ايفاي نقشي فعال در روابط فيمابين كشورهاست تا ايشان به آن‌چه بازيگري در عرصۀ سياست خوانده مي‌شود نائل شوند. بدين منظور، وي با بهره‌گيري از ميراث فكري گذشته تلاش دارد تا پيوندي بين نظر و عمل را، كه درخدمت رشد آدمي و به‌تعبيري انسان‌ورزي باشد، پيش‌نهاد كند؛ روندي پويا و البته بي‌پايان كه در باور وي حتي كشورهاي موسوم به جهان توسعه‌يافته نيز در ميانۀ آن قرار دارند. نوشتار حاضر، ضمن تأملي در اثر مذكور، برخي از پرسش‌هاي پيش‌رو را، كه از دغدغه‌هاي مؤلف برآمده‌اند، موردبحث قرار مي‌دهد. بااين‌حال، تلاش ستودني مؤلف از حيث امكان سازگاري بين اجزاي مختلف انديشه نكات قابل‌نقدي نيز دارد كه به آن‌ها اشاره خواهد شد.