اثربخشي روايت درماني بر انعطاف پذيري شناختي و ادراك سربار بودن در افراد با گرايش به اعتياد

هدف: هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي روايت‌درماني بر انعطاف‌پذيري شناختي و ادراك سربار بودن در افراد با گرايش به اعتياد بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي افراد 35-18 سال با گرايش به اعتياد در شهر اردبيل در كمپ ترك اعتياد در سال 1401 بود. از ميان آن ها 24 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 12 نفره آزمايش و كنترل گمارده شدند و به پرسشنامه انعطاف‌پذيري شناختي و پرسشنامه نياز بين فردي پاسخ دادند. گروه آزمايش 6 جلسه درمان روايتي دريافت نمودند. داده ها با استفاده از كوواريانس چندمتغيره تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه مداخله روايت‌درماني بر افزايش انعطاف‌پذيري شناختي و كاهش ادراك سربار بودن موثر بود. نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش اطلاعات سودمندي در رابطه با اثربخشي روايت‌درماني بر گرايش به اعتياد در افراد فراهم مي كند و روان شناسان و مشاوران مي‌توانند از مداخله روايت‌درماني در راستاي افزايش و بهبود انعطاف پذيري شناختي و كاهش ادراك سربار بودن در بازتواني افراد با گرايش به اعتياد استفاده كنند.