اثربخشي شناخت‌درماني ‌مبتني ‌بر ذهن‌آگاهي بر انگيزش‌ درمان و خودانتقادي افراد در وابسته به مواد

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير شناخت‌درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي بر انگيزش ‌درمان و خودانتقادي در افراد وابسته به مواد انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش، افراد وابسته به مواد مراجعه كننده به مركز بهبودي ‌ميان‌مدت ‌اقامتي شهرستان آستارا در سه ماهه اول سال 1399 بود. از بين جامعه فوق، تعداد 20 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي ساده در دو گروه آزمايش (10 نفر) و كنترل (10 نفر) گمارده شدند. ابزار اندازه‌گيري پژوهش، پرسشنامه مراحل آمادگي براي تغيير و انگيزش درمان و مقياس سطوح خودانتقادي بود. جهت تحليل داده ها از روش هاي آمار توصيفي و آزمون تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده شد. يافته ها: بر اساس نتايج به دست آمده از تفاوت بين گروه آزمايش و كنترل در پيش‌آزمون و پس‌آزمون، اثربخشي شناخت‌درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي بر انگيزش درمان و خودانتقادي در افراد وابسته به مواد تأييد شد. به عبارت ديگر، نتايج نشان داد كه شناخت‌درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي به طور معني داري موجب افزايش ميزان انگيزش درمان و كاهش خودانتقادي در گروه آزمايش شده است. نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش، به متخصصان فعال در زمينه ترك اعتياد پيشنهاد مي‌شود از پروتكل شناخت‌درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي به عنوان درمان مكمل روان شناختي در جهت افزايش انگيزش درمان و همچنين كاهش خودانتقادي در افراد وابسته مواد بهره ببرند.