پيش‌بيني سبك‌هاي حل مسئله بر اساس ابعاد تمايزيافتگي خود در افراد وابسته به مواد مخدر

هدف: پژوهش حاضر به منظور پيش‌بيني سبك‌هاي حل مسئله بر اساس ابعاد تمايزيافتگي خود در افراد وابسته به مواد مخدر انجام گرفت. روش: اين پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بود و جامعه آماري آن شامل مردان و زنان وابسته به مواد بود كه در سال 1399 به مراكز ترك اعتياد شهر اراك مراجعه كردند. نمونه مطالعه 270 نفر بود كه با شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. ابزار پژوهش پرسشنامه تمايزيافتگي و مقياس شيوه‌هاي حل مسئله بود. داده‌ها با ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ابعاد تمايزيافتگي خود با سبك‌هاي حل مسئله در افراد وابسته به مواد رابطه معناداري داشتند. تحليل رگرسيون نيز بيانگر آن بود كه همجوشي با ديگران توانست سبك‌هاي خلاقيت و اعتماد به نفس را پيش بيني كند. همچنين، گسلش عاطفي توانست سبك‌هاي روي‌آورد و درماندگي را پيش‌بيني كند. به‌ علاوه، واكنش هيجاني در گام دوم توانست سبك‌هاي خلاقيت و روي‌آورد را پيش‌بيني نمايد. واكنش هيجاني نيز پبش بيني‌كننده سبك مهارگري بود، اما موقعيت من نتوانست هيچ يك از سبك‌هاي حل مسئله را پيش‌بيني نمايد. نتيجه‌گيري: طبق اين يافته‌ها سطح تمايزيافتگي خود نقش قابل توجهي در پيش‌بيني شيوه‌هاي رويارويي در افراد وابسته به مواد با مسائل و رويدادهاي زندگي روزمره دارد. به‌ همين دليل، لازم است در برنامه‌هاي پيشگيري از اعتياد براي كودكان و نوجوانان و همچنين در درمان افراد وابسته به مواد تمهيداتي براي ارتقاء سطح تمايزيافتگي آنان منظور گردد.