ارائه الگوي روابط ساختاري نشخوار ذهني و نگراني با پيش‌بيني بازگشت افراد به مواد محرك: نقش واسطه اي خودكنترلي

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسي الگوي روابط ساختاري نشخوار ذهني و نگراني با پيش‏بيني بازگشت افراد به مواد محرك با واسطه‏گري خودكنترلي بود. روش: روش پژوهش حاضر توصيفي- همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي افراد مصرف‌كننده مواد محرك مستقر در مراكز نگهداري و مراقبتي شهر تهران در سال 1400 بود كه 250 نفر با روش نمونه‌گيري صورت تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. جمع‌آوري داده‏ها از طريق پرسشنامه‌ خودكنترلي، پرسشنامه‌ پيش‏بيني بازگشت افراد به مواد، پرسشنامه‌ نشخوار ذهني، و پرسشنامه‌ نگراني انجام شد. به منظور تحليل داده‏ها از آزمون تحليل مسير استفاده شد. يافته ‏ها: نتايج نشان داد بين نشخوار ذهني و نگراني با پيش‌بيني بازگشت افراد به مواد محرك رابطه مثبت و بين خودكنترلي و پيش‌بيني بازگشت افراد به مواد رابطه منفي وجود داشت. نشخوار ذهني و نگراني اثر مستقيم معني‌دار و همچنين اثر غير مستقيم معني‌دار از طريق خودكنترلي بر پيش‏بيني بازگشت به مصرف مواد محرك داشتند. نتيجه‏ گيري: يافته‌هاي پژوهش حاكي از برازش مناسب مدل مفهومي پژوهش بود. پيشنهاد مي‌شود متخصصان حوزه اعتياد در شناسايي و تجزيه و تحليل پيش‌بيني بازگشت به مواد محرك به كاهش نگراني، نشخوار ذهني، و افزايش خودكنترلي اين افراد توجه ويژه‌اي نمايند.