اثربخشي درمان ريتم اجتماعي و ميان‌فردي بر ناگويي خلقي و خودنظم دهي در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد در مراكز سرپايي

هدف: هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي درمان ريتم اجتماعي و ميان‌فردي بر الكسيتيميا و خودنظم دهي در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد در مراكز سرپايي بود. روش: پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي مردان مبتلا به اختلال مصرف مواد در مراكز سرپايي شهر خرم‌آباد در سال 1400 بود. از اين بين، 18 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (9 نفر) و كنترل (9 نفر) قرار گرفتند. افراد گروه آزمايش درمان ريتم اجتماعي و ميان‌فردي را در 12 جلسه 45 دقيقه‌اي با فراواني دو جلسه در هفته دريافت كردند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از مقياس الكسيتيميا تورنتو و پرسشنامه خودنظم دهي استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون ناپارامتري يو من ويتني تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه تفاوت معناداري وجود داشت و درمان ريتم اجتماعي و ميان‌فردي باعث كاهش الكسيتيميا و افزايش خودنظم دهي در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد شد. نتيجه‌گيري: بنا بر نتايج پژوهش حاضر، مي‌توان از درمان ريتم اجتماعي و ميان‌فردي براي كاهش مشكلات هيجاني و بهبود مهارت‌هاي خودنظم دهي در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد بهره برد.