پيش‌بيني خودجرحي بر اساس بزه ديدگي ناشي از قلدري سايبري: نقش ميانجي نااميدي و طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه در نوجوانان وابسته به مواد

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي نااميدي و طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه در رابطه بين بزه‌ديدگي ناشي از قلدري سايبري و خودجرحي بدون خودكشي در نوجوانان پسر وابسته به مواد است. روش‌: پژوهش حاضر توصيفي-همبستگي ار نوع مدلسازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه نوجوانان وابسته به مواد مراجعه‌كننده به مراكز كاهش آسيب سطح شهر تهران بود. از اين ميان، تعداد 350 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس و بر اساس ملاك‌هاي ورود و خروج به ‌صورت داوطلبانه در سال 1400-1399 انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس نااميدي بك، پرسشنامه طرح‌واره‌هاي يانگ، پرسشنامه خودآسيبي بدون خودكشي، و پرسشنامه تجربه قلدري-قرباني سايبري بودند. به منظور تحليل داده‌ها از مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج: نتايج نشان داد كه بزه ديدگي ناشي از قلدري سايبري اثر مستقيم معناداري بر خودجرحي بدون خودكشي، نااميدي، و طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه داشت. همچنين، اثرات غيرمستقيم بزه ديدگي ناشي از قلدري سايبري بر خودجرحي بدون خودكشي از طريق نقش ميانجي نااميدي و طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه معنادار بود. بنابراين، نااميدي و طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه در رابطه بين بزه ديدگي ناشي از قلدري سايبري و خودجرحي نقش ميانجي‌ داشتند. نتيجه‌گيري: پژوهش حاضر به روانشناسان درك عميق‌تري را از مكانيسم‌هاي زيربنايي رابطه بين بزه ديدگي ناشي از قلدري سايبري و خودجرحي در ميان نوجوانان وابسته به مواد ارائه مي‌كند. مداخله و راهبردهاي پيشگيري پيشنهادي شامل بازسازي شناختي نوجوانان براي شكستن چرخه تبديل بزه ديدگي ناشي از قلدري سايبري به رفتارهاي خودجرحي و تقويت اميدواري براي محافظت آن‌ها در برابر اثرات سوء بزه ديدگي ناشي از قلدري سايبري مي‌باشد.