بررسي تجربي تأثير نانوسيال هيبريدي اكسيد منيزيم و نانولوله‌هاي كربني چندجداره بر افزايش بازده جذب انرژي تابشي خورشيد

بازده جذب انرژي تابشي خورشيد يكي از چالش‌هاي مهندسان در سامانه‌هاي خورشيدي است. استفاده از نانوسيال‌هاي هيبريدي كه از پراكنده‌سازي دو يا چند نوع نانوذره در سيال پايه حاصل مي‌شود، مي‌توانند در جذب بهتر انرژي خورشيدي كارآمد باشند. در پژوهش حاضر، تأثير نوع، غلظت و درصد اختلاط نانوذرات بر خواص تابشي و راندمان جذب انرژي تابشي خورشيد بصورت تجربي مورد آزمايش قرار گرفته است. در ابتدا نانوسيال هيبريدي اكسيد منيزيم و نانولوله كربني چند جداره با سيال پايه آب به روش دومرحله‌اي در غلظت‌هاي حجمي 0/01%، 0/02% و 0/04% ساخته شده و سپس خواص تابشي نانوسيال‌ها بصورت تكي و هيبريدي توسط دستگاه اسپكتروفتومتر اندازه‌گيري شده و با روابط موجود مورد بررسي قرار گرفته است. در ادامه براي بدست آوردن راندمان جذب انرژي تابشي خورشيد از دستگاه شبيه‌ساز خورشيدي استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد افزايش غلظت نانوسيال، سبب بهبود خواص تابشي و راندمان جذب تابش مي‌شود. بهبود 38 برابري ضريب تخفيف نانوسيال اكسيد منيزيم،40 برابري نانولوله كربني چند جداره و حدود 50 برابري نانوسيال هيبريدي آن‌ها نسبت به سيال پايه بدست آمده است. نانوسيال هيبريدي در بالاترين غلظت آزمايش (0/04% حجمي) و در عمق نفوذ 0.3 سانتي‌متر بيش از 90% انرژي خورشيد را جذب مي‌كند. با افزايش غلظت، هيبريدي‌شدن نانوسيال و افزايش عمق نفوذ، جذب انرژي خورشيدي نيز افزايش مي‌يابد.