شبيه‌سازي عددي ارتعاشات القايي ناشي از نوسانات فركانس پايين جريان سيال اطراف تيغه‌هاي پيزوالكتريك جهت يافتن ساختار بهينه به منظور برداشت انرژي

يكي از مهمترين مسائل پيش روي جامعه امروزي موضوع توليد انرژي و چالش‌هاي پيرامون آن مي‌باشد. به همين دليل پرداختن به مسئله برداشت انرژي از روش‌هاي گوناگون بسيار حائز اهميت است. يكي از همين روش‌ها، برداشت انرژي از ارتعاشات ناشي از جريان سيال مي‌باشد. ارتعاشات به وجود آمده از جريان تراكم‌ناپذير سيال هوا اطراف يك سيلندر كه در پشت آن سه تيغه از جنس پيزوالكتريك در ساختارهاي مختلف قرار دارد مي‌تواند يكي از بهترين گزينه‌ها براي بررسي و ارزيابي مقدار نيروي الكتريكي بدست آمده از ارتعاشات تيغه پيزوالكتريكي باشد. مطابق اين پژوهش، حالتي كه در آن تيغه پيزوالكتريك مياني به اندازه نصف طول تيغه به سمت راست تغيير مكان داده و جهت گيره نگهدارنده آن مخالف جهت گيره نگهدارنده تيغه‌هاي بالا و پايين ‌است، هم از نظر ميزان توليد ولتاژ و هم از نظر كاهش احتمال برخورد تيغه‌ها با يكديگر بهترين ساختار معرفي مي‌شود. با توجه به كاهش احتمال برخورد تيغه‎‌ها با يكديگر در اين حالت بهينه، بيشترين عدد رينولدز بدون برخورد تيغه‌ها از 2400 در ساختارهاي غير بهينه به 2600 در ساختار بهينه رسيده و همين موضوع موجب افزايش 12 درصدي توليد ولتاژ در تيغه مياني و حدوداً 14 درصدي در تيغه‌هاي بالا و پايين شده‌است.