مطالعه عددي اثربخشي درماني تزريق بولوس و پيوسته بر دارو رساني به تومور جامد عروقي

رسانش مؤثر داروها به سلول‌هاي تومور براي موفقيت اغلب درمان‌هاي ضد سرطان ضروري است. در اين مطالعه، مدلسازي دوبعدي توزيع غلظت فضايي-زماني دوكسوروبيسين تحت تزريق بولوس و پيوسته ارائه شده است. شبيه‌سازي‌هاي رياضي با در نظر گرفتن فرآيندهاي فيزيكي و بيوشيميايي اصلي در دارورساني به سلول‌هاي تومور انجام شده است. اثربخشي ضد سرطان از طريق تغييرات در تراكم سلول‌هاي تومور بر اساس غلظت‌هاي درون سلولي پيش‌بيني‌شده ارزيابي شد. برخلاف اكثر مدل‌هاي محاسباتي كه توزيع عروق خوني در تومور را يكنواخت فرض كردند، شبكه عروقي با استفاده از يك روش رگزايي جوانه‌زني توليد مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد داروها در مناطقي كه تراكم عروقي بالاست، بيشتر تجمع مي‌كنند و در نتيجه سميت سلولي دارو بهبود مي‌يابد. در مقايسه با تزريق بولوس، تزريق پيوسته منجر به حفظ طولاني‌تر سطح بالاي غلظت درون سلولي دارو در تومور مي‌شود كه در بهبود اثر سميت موثرتر است. اگرچه تزريق بولوس منجر به 90 درصد پيك غلظت خارج سلولي بالاتر مي‌شود، خطر ايجاد عوارض جانبي شديد وجود دارد. همچنين، تزريق پيوسته با نگه‌داشتن دوكسوروبيسين در سطح بالاتر در تومور، منجر به افزايش اثربخشي ضد سرطاني در پايان درمان در حدود 26 درصد نسبت به اثربخشي تزريق بولوس مي‌شود.