تغييرات اجتماعي ايل تركاشوند در بستر تاريخ معاصر

اين پژوهش به بررسي روندهاي اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي، اجتماعي ايل تركاشوند در تاريخ معاصر ايران مي‌پردازد. روش پژوهشْ قوم‌نگاري و جامعۀ هدف آن ايل تركاشوند است. فنون گردآوري داده‌ها مصاحبه، مشاهده، نقشه و نمودار هستند؛ داده‌ها براساس سه مرحلۀ سازماندهي داده، تفسير و گزارش‌نويسي تجزيه و تحليل شده‌اند. يافته‌ها نشان مي‌دهند: 1. ايل تركاشوند شامل شش طايفه (رحمت، سليمان، گرگه، مرشو، مليجان، ميرازي) است و قلمرو كوچ آنان در سدۀ 13 ه‍.ش. از شمال به كوهستان الوند همدان، از شرق به بروجرد و خرم‌آباد، از غرب به قصرشيرين، گيلانغرب و ايلام، و از جنوب به دشت عباسِ دهلران و خوزستان منتهي بوده است. 2. با اسكان عشاير در دورۀ «رضاشاه»، تعدادي از طوايف به اجبار براي مدت دو سال در مناطقي مانند: همدان، كنگاور، صحنه و ماهيدشت اسكان داده شدند؛ اما پس از مدتي و به‌ويژه با سقوط پهلوي اول دوباره به كوچ‌روي بازگشتند. 3. دولت درپي اصلاحات ارضي با واردات بي‌رويۀ گوشتِ منجمد و دامِ زنده، دامداري را با ركود مواجه ساخت؛ افزون‌براين، نياز به كارگر ساده بر اثر توسعۀ كارخانه‌جات و صنايع مونتاژ به‌همراه جاذبه‌هاي شهري زمينۀ اسكان بخشي از ايل تركاشوند در شهر كنگاور را فراهم آورد. 4-پس از پيروزي انقلاب اسلامي سال 1357، دولت با كنترل واردات، سبب رونق دوبارۀ دامداري و تداوم كوچ‌روي درميان بخشي از افراد ايل شد، اما با تثبيت زندگي شهري و افزايش جذابيت روزافزون آن، يكجانشيني ايل تركاشوند نيز تداوم يافت.