جايگاه حكمراني مطلوب در ايران، تركيه و مصر از منظر شاخص هاي توسعه انساني طي سال هاي 2011 تا 2019

اين تحقيق با هدف بررسي وضعيت شاخص هاي كارآمدي و اثربخشي و رفاه اجتماعي در سه كشور ايران، تركيه و مصر به جهت دستيابي به بافته هايي واقع بينانه و عملياتي در زمينه وضعيت شاخص توسعه انساني و حكمراني در اين سه كشور صورت گرفته تا با دستيابي به ريشه مشكلات و ضعف هاي نهادي در اين كشورها بتوان به راهكارهاي عملي و مناسبتري براي حل مشكلات و رسيدن به يك وضعيت رسيد. لذا در پاسخ به اين پرسش اصلي كه «جايگاه حكمراني مطلوب در ايران، تركيه و مصر از منظر شاخص هاي توسعه انساني در يك دهه گذشته چگونه مي باشد؟»،فرضيه مقاله عبارت است ؛«از منظر رفاه اجتماعي(آموزشي ـ بهداشتي) در حكمراني خوب و با توجه به بهبود وضعيت شاخص هاي توسعه انساني همچون بهداشت، آموزش و برابري جنسيتي، ايران در رتبه بالاتري نسبت به تركيه و مصر قرار دارد و در مقابل از منظر كارآمدي در حكمراني خوب و با توجه به افت وضعيت شاخص هاي توسعه انساني در زمينه هايي چون نرخ بيكاري، كاهش درآمد ناخالص ملي و اميد به زندگي، ايران در رتبه هاي نسبتا متوسط تري نسبت به تركيه و مصر قرار مي گيرد.»بر اساس نتايج حاصله ،ايران در مقايسه با مصر در خصوص همه شاخص هاي مورد نظر فرضيه در رتبه بالاتري قرار داشته و در مقايسه با تركيه نيز در همه شاخص ها به جز شاخص آموزشي، در رتبه پايين تري قرار مي گيرد.روش تحقيق مورد استفاده در اين پژوهش روش توصيفي-تحليلي با استفاده از مباني نظري«نهادگرايي جديد» و «حكمراني مطلوب»مي باشد.