تحليلي سازه‌انگارانه از مباني فقه سياسي امام خميني‌(ره) در روابط بين‌الملل و سياست خارجي

پرواضح است مطالعه و بررسي مسائل و ماهيت روابط بين الملل و سياست خارجي كشورها همواره مورد توجه صاحب نظران و متفكران حوزه علوم سياسي و سياست بين الملل بوده است. از اين روي متفكرين و انديشمندان اين عرصه از منظر نظريه هاي مختلفي سعي در فهم سياست خارجي كشورها داشته اند. درك و فهم سياست خارجي ايران نيز از اين موضوع مستثني نبوده است. اين موضوع بويژه پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1357 اهميتي دوچندان يافت. چراكه تغييراتي بنيادين و بازتعريفي كلان در عرصه هاي هويت ملي و بين المللي به دنبال داشت. اين تغييرات هويتي كلان و گسترده ملي و بين المللي كه تحت زعامت رهبر انقلاب اسلامي ايران؛ امام خميني (ره) صورت گرفت، بيش از هر چيز متاثر از مباني فكري و فقه سياسي ايشان بود و با توجه به اين كه بخش اعظمي از روابط بين المللي و سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران با آرمان هاي اسلامي و مفاهيم مكتبي آميخته شده است، فهم مباني فقه سياسي امام خميني (ره) به منزله رهبر و ايدئولوگ اين حكومت، كه مباني نظري و اصول خاصي را براي سياست خارجي آن ارائه مي نمايند، بسيار ضروري مي نمايد. لذا نظر به اهميت موضوع، نگارنده بر آن شد تا به اين پرسش اصلي پاسخ دهد كه در چارچوب نظريات سازه انگاري، مباني فقه سياسي امام خميني (ره) در تدوين روابط بين المللي و سياست خارجي ايران از چه جايگاهي برخوردار است؟ در پاسخ به اين پرسش، فرضيه بدين شكل صورت بندي مي گردد كه در چارچوب نظريات سازه انگاري، فقه سياسي امام خميني(ره) به عنوان يك عامل بسيار مهم و كليدي در تدوين مباني هويتي و بازتعريف روابط بين المللي و سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران نقش داشته است. اين پژوهش قصد دارد با استفاده از روشي كيفي-تفسيري موضوع مذكور را مورد مداقه و بررسي قرار دهد. همچنين روش مورد استفاده در گردآوري اطلاعات نيز با روش كتابخانه اي و اينترنتي صورت گرفته است.