بررسي الگوي توسعه فيزيكي شهر با رويكرد توسعه ميان‌افزا مورد مطالعه: شهر مياندوآب

شهري شدن جوامع (به مفهوم سكونت اكثريت جمعيت در شهرها)، جرياني جديد و محصول باز توزيع گسترده جمعيت به نفع سكونتگاه‌هاي شهري پس از انقلاب صنعتي بوده است. كه موجب رشد پراكنده شهرها شده است. تحقيق حاضر باهدف امكان‌سنجي توسعه فيزيكي دروني شهر مياندوآب، با روش توصيفي ـ تحليلي انجام‌شده و از مدل‌هاي آنتروپي‌شان ون و هلدرن براي تحليل شكل شهر استفاده‌شده است. همچنين از فرآيند تحليل سلسله‌مراتبي براي مقايسه دو دويي معيارها استفاده‌شده و وزن نهايي اين معيارها نيز با استفاده از نرم‌افزار Expert choice11 محاسبه‌شده است. نتايج مدل هلدرن نشان مي‌دهد كه، حدود 33 درصد از رشد فيزيكي شهر، مربوط به رشد جمعيت و 67 درصد توسعه فيزيكي شهر درنتيجه عوامل ديگري همچون (بورس‌بازي زمين و...) بوده و به عبارتي سهم متغير جمعيت نسبت به عوامل ديگر كمتر بوده و اين نتيجه خود دليلي بر توسعه افقي و پراكنده شهر مي‌باشد. مقدار آنتروپي (G) شهر مياندوآب براي سال 95 برابر با 0/933 مي‌باشد. كه نشان‌دهنده رشد پراكنده شهر و پديده اسپرال است كه در اين سال‌ها در شهر مياندوآب اتفاق افتاده است. همچنين نزديك بودن مجموع فراواني آنتروپي (H) يعني 1/672 به مقدار حداكثر LN(n) يعني 1/792 بيانگر رشد پراكنده اين شهر مي‌باشد. نتايج تحقيق بيانگر آن است كه، حوزه‌هاي 4،10،19،20،21 با قرار گرفتن در اولويت اول توسعه و حوزه‌هاي 2،11،17 در اولويت دوم توسعه دروني، حوزه‌هاي 1،15 با اولويت سوم توسعه، حوزه 18 با پتانسيل توسعه دروني كم و مابقي حوزه‌ها كه شمال حوزه‌هاي 7،8،12،13،16 مي‌باشد، داراي پتانسيل توسعه دروني خيلي پايين قرارگرفته‌اند.