تبيين جدايي‏ گزيني گروه ‏هاي شغلي- اجتماعي در سازمان فضايي كلان ‏شهر تهران (از منظر بازساخت نئوليبراليستي فضا)

تحولات فضاهاي شهري تحت ‏تأثير مستقيم و غيرمستقيم مؤلفه‏ هايي نظير سياست (قدرت)، اقتصاد، و اجتماع قرار دارد. وجود مكاتبي نظير مكتب اقتصاد سياسي فضا و جهاني ‏شدن به ‏عنوان خوانش خاصي از مكتب اقتصاد سياسي فضا مؤيد اين مطلب است. جهاني‏ شدن معتقد بر تسلط سياست بازاريابي نئوليبراليسم بر ابعاد وسيعي از جهان است كه آثار آن قابل پيگيري در سازمان فضايي شهرهاست و مي ‏تواند آن‏ را دستخوش تحولاتي كند؛ وجود روابط نابرابر و تقسيم شهر به دو قطب فقيرنشين و ثروتمندنشين و افزايش فاصله‌ روزافزون آن‏ها بخشي از آثار نئوليبراليسم در قامت شهر است كه اين امر در فضاهاي شهري كشورهاي جنوب (تأمين ‏كننده‌ مواد خام از جمله نفت) شدت بيشتري دارد. حال با توجه به اينكه كشور ايران با اتكا به اقتصاد نفت ارتباط تنگاتنگي با نظام سرمايه‏ داري جهاني پيدا كرده است، بررسي ميزان جدايي‏ گزيني فضايي كلان‏شهر تهران هدف اصلي پژوهش حاضر است و اين موضوع از طريق بررسي پراكنش گروه‏ هاي مختلف شغلي در سطح كلان‏شهر تهران انجام پذيرفته است و سؤال اين است كه الگوي توزيع گروه‏هاي اجتماعي- شغلي در جريان بازساخت نئوليبراليستي فضا در سطح كلان‏شهر تهران چگونه است؟ فرض آن است كه توزيع طبقات بالا و پايين شغلي-اجتماعي در سطح كلان‏شهر تهران به ‏صورت قطبي اتفاق افتاده است. بدين منظور، از رويكرد كمي و تحليل توصيفي–تبييني بهره گرفته شده است. نتايج حاكي از آن است كه در نظام بازساخت فضايي كلان‏شهر تهران تمركز طبقه‏ هاي بالا و پايين اجتماعي- شغلي به ميزان معناداري به ‏ترتيب در شمال و جنوب تهران شكل گرفته است كه از اين موضوع مي ‏توان با نام «شكاف فضايي كلان‏شهر تهران» ياد كرد.