بررسي تاريخي - تحليلي تحول مشاركت در حكمراني نهاد آموزش ايران با تاكيد بر تمدن اسلامي

هدف: ظهور حكمراني با مفهوم مشاركت گره خورده است. مفهومي كه در صورت تحقق بر ظرفيت ها مي افزايد. سبب ايجاد اطمينان در ميان كنشگران مي شود و تصميم گيري ها را بهينه مي كند. نظام آموزشي ايران براي حل مسائل اقتصادي و تربيتي، در ميان بازيگران اين عرصه همواره به دنبال الگويي از مشاركت بوده است تا بتواند ضمن استفاده از توانايي همه افراد، همواره بهترين خدمات را به جامعه داشته باشد. مقاله حاضر در جستجوي الگوي مشاركت در سير تطور نهاد آموزش در ايران، در پي تبيين مشاركت بر مبناي ساختار حكمراني نهاد آموزش است. روش: روش تاريخي – تحليلي با رجوع به منابع تاريخي در اين حوزه به توصيف و تحليل روايت حكمراني نهاد آموزش در ايران اسلامي با تمركز بر مدرسه به عنوان بنيادي ترين نهاد در پاسخگويي به نياز تعليم و تربيت پرداخته است. يافته ها: يافته هاي تاريخي نشان از آن دارد كه ابهام در مفهوم مشاركت در نظام آموزش و پرورش در دوران مختلف تاريخي سبب شده است كه مدرسه امروزي براي برون رفت از چالش هاي موجود رفته رفته تحت تاثير فرهنگ غرب و جامعه صنعتي آن، از ويژگي هاي موردنظر تمدن اسلامي در بسترسازي مشاركت آحاد مردم در حكمراني نهاد مدرسه عبور كند. خانواده كه ركن اصلي مشاركت بود به حاشيه رانده شد و يادگيري و علم آموزي كه در ميان همگان فضل به شمار مي رفت به عنوان حقي واجب و ضروري اعلام شد. اصل برادري در روابط بازيگران اين عرصه جاي خود را به قانون گرايي داد كه ابزار و عرصه هاي ثابت و تعريف شده اي براي مشاركت خانواده ها به ارمغان آورد. نتيجه گيري :ايضاح مفهوم مشاركت در نظام آموزش و پرورش مي تواند  در در حكمراني نهاد آموزش ايران با تاكيد بر تمدن اسلامي نقش آفرين باشد .