واكاوي رويكرد «گفت‌وشنود ميان فرهنگي» در انديشه علامه طباطبايي و ارائه دلالت‌هاي تربيتي آن

هدف: هدف از اين پژوهش، واكاوي و تبيين رويكرد «گفت وشنود ميان فرهنگي» در انديشه علامه طباطبايي و ارائه دلالت هاي تربيتي آن است. روش: روش به‌كاررفته در اين پژوهش توصيفي – استنتاجي است. يافته ها: پس از تبيين رويكرد گفت و شنود ميان فرهنگي، نخست به مباني انسان شناختي و معرفت شناختي، به عنوان پشتيبانان نظري اين رويكرد، اشاره  شده، و سپس به اصول و روش هاي تربيتي برآمده از اين مباني به عنوان دلالت هاي تربيتي رويكرد گفت وشنود ميان فرهنگي پرداخته شد. مباني انسان شناختي رويكرد گفت وشنود ميان فرهنگي در آثار و نگاه علامه از اين قرار هستند: انسان موجودي است استخدام گر و كمال گرا، و در ذيل مبناي معرفت شناختي رويكرد نيز به اعتبار سازي انسان اشاره شده است. اصول و روش هاي تربيتي كه از اين مباني استنتاج شده اند همه معطوف به رويكردي هستند كه از آن با عنوان گفت وشنود  ميان فرهنگي نام برده ايم. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاكي از آن است كه در دين مبين اسلام و در انديشه ي متفكران اسلامي از جمله علامه طباطبايي نگاه به ديگري، به خرده فرهنگ ها و فرهنگ هاي متكثر در جهان نگاهي مبتني بر انسانيت انسان هاست و ازاين رو جهت زيست مسالمت آميز، روابط صلح- محور و مبتني بر گفت وشنود نيازمند مباني، اصول و روش هاي تربيتي منتج از انديشه ي اين متفكران مي باشيم و در اين بين نظام آموزش و پرورش به عنوان نهاد متولي تربيت در جامعه نيازمند بهره گيري از اين رويكرد انساني در سياست گذاري هاي تربيتي مي باشد.