ارزيابي روش‌هاي نوين و سنتي استحكام‌بخشي سازه‌هاي آجري غيرمسلح از ديدگاه متخصصين حوزه مرمت

معماري يكي از شاخه‌هاي هنر و تمدن است كه از ديرباز با مصالح و فنون متفاوت ساخت، مورد توجه انسانها بوده است. از آن جا كه بناهاي تاريخي طي ساليان متمادي دچار آسيب گشته‌اند، نيازمند استحكام‌بخشي با روش هايي مناسب‌اند. در همين خصوص از ديرباز تا كنون از شيوه هاي مختلفي جهت پايداري اين بناها استفاده شده است. اما آنچه امروزه اهميت دارد عدم ايجاد محدوديت براي مداخلات آينده و كمترين ميزان صدمه به بنا در هنگام مرمت است. لذا هدف اين پژوهش تحليل روش هاي مقاوم سازي بناهاي آجري مبتني بر منشورهاي بين‌المللي مي‌باشد. اين كه كداميك از اين روش‌ها جهت مرمت بناهاي آجري غيرمسلح مناسبتر بوده و كدام تكنيك با مصالح بنايي سازگارترند از جمله پرسش‌هاي اين پژوهش است. اين مقاله مبتني بر روش پيمايشي – توصيفي دركنار تحليل آماري توسط نرم‌افزار SPSS بوده و شيوه گردآوري اطلاعات كتابخانه‌اي است. در همين راستا ابتدا پرسشنامه‌اي متشكل از روشهاي سنتي و رايج استحكامبخشي شامل بهره‌گيري از شمع‌هاي چوبي، احداث پشت‌بند، استفاده از ميكروپايل‌ها، اجراي روش گونيت و شاتكريت با تكنيك‌هاي نوين امروزي همچون بهره‌گيري از انواع ژئوسنتتيك‌ها، كامپوزيت‌ها و مش‌هاي پليمري با ملات‌هاي گوناگون تهيه گرديد؛ سپس با هدف تعيين ميزان تطابق هر روش با معيارهايي از جمله ميزان نياز به نيروي متخصص، درجه هماهنگي در رنگ و بافت، برگشت‌پذيري و حداقل ميزان مداخله در اختيار متخصصين حوزه مرمت قرار گرفت. در نهايت يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه شيوه‌هاي سنتي همچون اجراي پشت‌بند و شمع‌هاي چوبي بدليل هماهنگي در جنس مصالح از سنخيت بيشتري با سازه‌هاي بنايي برخوردار بوده و به دليل بازگشت‌پذيري بالا و كمترين ميزان آسيب به بنا اولويت بالاتري نسبت به روش‌هايي همچون گونيت، شاتكريت و استفاده از ميكروپايلها دارند. از طرفي، شيوه‌هاي سنتي توانايي تضمين پايداري بنا در گذر زمان را نداشته و از اين جهت شيوه‌هاي مدرن همچون ژئوگريدها و استفاده از انواع مش و ملات‌ها مي‌توانند جايگزيني مناسب براي اين روش‌ها باشند.